Rozdział X

Nie wiedziałam jak Finnick patrzy na ten cały sojusz. I to było najgorsze. Bardzo chciałam go zabić, ale nie mogłam. Musiał już w jakiś sposób zaskarbić sobie sympatię Katniss i Peety. Z jednej strony wyższe dobro, z drugiej strony nóż wręcz pchający się do ręki. 

- Johanna! - Odkrzyknął i ją przytulił.
Nie wyobrażałam sobie tego sojuszu. Ja i Finnick mieliśmy walczyć ramię w ramię? Najchętniej wzięłabym miecz i podcięła mu gardło. Wpatrywałam się w niego i nie mogłam zrobić kroku naprzód. Pchnęła mnie dopiero myśl o ludziach w Dystryktach, którzy w tej chwili umierają za wyższe dobro. A ja w imię powstania nie potrafię przebywać kilka dni z jakimś palantem?
   Kiedy byłam już wystarczająco blisko Finnick zmienił wyraz twarzy i zrobił to, czego się spodziewałam.

Wszystko potoczyło się bardzo szybko. Wziął ten swój trójząb, który oczywiście leżał dość blisko niego i machnął nim w moją stronę, celując w nogi. W tej chwili podskoczyłam w górę i opadłam na broń dobijając ją do ziemi w taki sposób, by nie mógł jej wyciągnąć z powrotem. Następnie szybko skoczyłam w jego stronę z nożem, i przewróciłam go nie dając mu szans na poruszenie się w jakikolwiek sposób. 

- Musimy ją chronić! - Wyszeptałam ze złością, dla pewności przystawiając mu nóż do gardła.
To nie było łatwe. Nadal pamiętałam, że był moim POWODEM. Kimś, przez kogo ostatecznie się tu znalazłam. A w tej chwili jego życie balansowało na ostrzu mojego noża...

Trudno opisać jego minę. Zdziwienie pomieszane ze złością. Ale chyba zrozumiał.

Westchnęłam.

- Nie zabiję go - powiedziałam głównie do Katniss. - Przynajmniej na razie.

Pokazałam bransoletkę z Kosogłosem.

Katniss była w lekkim szoku. Nie miała o niczym pojęcia. Patrzyła tak na mnie dobry moment, po czym lekko skinęła głową. Odetchnęłam. Udało się.
Niestety w tym samym czasie Johanna odwaliła coś z Woltem i Pokręt, i Katniss rzuciła się na nią, że ich źle traktuje. Zabawne. Źle traktuje. Gdyby też musiała ich ciągnąć przez las to na pewno traktowałaby ich lepiej...

Johanna oczywiście wkurzyła się i zaczęła coś krzyczeć, Finnick próbował ją uspokoić, podczas gdy Peeta prowadził Beetee'ego do wody, by go umyć. Katniss zupełnie nie wiedziała co się dzieje.

- Macie coś do picia? - Zapytałam. Przez tą błyskawicę, deszcz krwi i chorobę psychiczną Wiress zapomniałam nawet o tym, że chce mi się pić, a woda z plecaka skończyła się ubiegłej nocy.

- Mamy sączek - powiedziała Katniss. - Tu leży.

- Sączek? - Zdziwiłam się. Nigdy o czymś takim nie słyszałam.

- Pokażę ci.

Kiedy oddaliłyśmy się wystarczająco daleko zapytała:

- O co chodziło Johannie? Z tym o wyciągnięciu Beetee'ego i Wiress dla mnie?

Pytanie było trudne, nie wiedziałam ile mogę jej powiedzieć.

- Zależało nam na sojuszu z tobą - odrzekłam. - Tak bardzo, że musiałyśmy się wyrzec... Własnych celów. Przynajmniej na czas tego sojuszu.

- Ale po co? Dlaczego ze mną?

- A dlaczego nie? Kto nie chciałby sojuszu z Kosogłosem?

I tym razem miałam nadzieję, że Kapitol to nagrywa i puszcza na żywo. Niech się przygotują, rebelianckich podtekstów będzie coraz więcej.

Kiedy sączek był już zamontowany i leciała z niego woda (nawiasem mówiąc, świetny wynalazek), nie mogłam przestać pić. Nie zauważyłam tego wcześniej, ale byłam totalnie odwodniona.

Kiedy wróciłyśmy, Johanna podobnie jak ja niedawno wodę, pochłaniała owoce morza. 

- Kończy nam się jedzenie - zauważył Finnick. Na sam dźwięk jego głosu miałam ochotę chwycić jakąś broń. Chyba szybko się nie przyzwyczaję.

- Pójdę zapolować - powiedziałam wyciągając miecz i komplet noży.

Nie spuszczał mnie z oka. Bał się, że to jakiś podstęp. W zasadzie się nie dziwiłam, dla mnie też ta cała sytuacja była chora. Dlatego właśnie polowanie było najlepszym pretekstem, żeby się stamtąd wyrwać choć na chwilę.

***

Nie wiem ile czasu spędziłam czatując w krzakach, ale czułam, jakbym siedziała tam całą wieczność. Nie pamiętam drugiej takiej areny, żeby było tak mało zwierząt. 

Normalnie bym się pewnie poddała, ale honor nie pozwalał mi wrócić do moich nowych sojuszników bez dużej ilości zwierzyny. Niech wiedzą, że potrafię.

Zrezygnowana zaczęłam iść w górę, ale przypomniałam sobie o osłonie, której ofiarą padł Blight. Nie chciałam tak skończyć. Najbardziej bezsensowna śmierć, jaka mogła mnie spotkać.

Już miałam zawrócić, kiedy usłyszałam tupot stóp. Wzięłam dwa miecze do ręki i czekałam. Nie miałam zamiaru uciekać, trzymała mnie adrenalina, to uczucie, które tak bardzo lubiłam.

A kto właśnie zmierzał ku mnie? Lepiej trafić nie mogłam. Erick.

Jakoś zniknął mi przy Rogu Obfitości... A szkoda.

Skoczyłam na niego i zadałam mu ranę w brzuch, zanim w ogóle się zorientował, że wpadł akurat na mnie. Jakby wcale tego nie planował, jakby... Uciekał.

Nie wiem skąd pojawił się Brutus. Rzucił mną o drzewo jakbym nic nie ważyła.

Ból przeszedł przez moje ciało, ale nie wypuściłam mieczy z ręki. 

- Lepiej trafić nie mogłem - odezwał się. - Dzisiaj Dystrykt Dziesiąty straci nie jednego trybuta, ale dwójkę.

Chciał mnie kopnąć w twarz, ale odskoczyłam na bok i szybko wstałam.

- Jeszcze się okaże - wyszeptałam i rzuciłam się do walki.

Trzeba było go na początku pozbawić broni. Miał dwa noże i miecz. Jego uderzenia były silne, ale wolne i mało dokładne. Udałam, że chcę go mocno pchnąć, ale w ostatniej chwili zrobiłam unik i jego miecz trafił w drzewo i mocno się wbił. Brutus nie mógł go wyciągnąć. Kiedy siłował się z drzewem kopnęłam go w kolano. Zawył z bólu. Potem z łokcia walnęłam go w żebra, a na samym końcu, kiedy odwrócił się w końcu w moją stronę, kopnęłam go w twarz z obrotem.  Przeciął jeszcze powietrze na ślepo, a potem rzucił nóż, który wcześniej wyciągnął. Otarł się o moją nogę, ale na szczęście się nie wbił.
Brutus był cały we krwi, nic nie widział. Dźgnęłam go mieczem między żebra. Zazwyczaj trafiałam w serce. Nie pomyliłam się. Usłyszałam wystrzał armatni.
Odetchnęłam, udało się.

Został mi jeszcze tylko Erick. 

- Znana sytuacja - powiedziałam sama do siebie, mając przed oczami Liama. Dobrze pamiętałam jak go zabiłam. Erick przynajmniej nie był w sojuszu z Brutusem, ale nigdy, w żaden sposób mi nie pomógł. A mógł.

- Za to wszystko, za to jak bardzo mi pomagałeś - mówiłam, zbliżając się do niego, przeciągając tą chwilę w nieskończoność. Każda sekunda dłużej, była dla niego koszmarnym bólem. - Nareszcie pożałujesz.

Wystrzał.

***

- A już się bałem, że jeden z tych wystrzałów to ty - powiedział Finnick, kiedy cała we krwi rzuciłam kilka upolowanych wiewiórek na ziemię.
Nie odpowiedziałam. Adrenalina ustąpiła, więc ból pleców dokuczał mi coraz bardziej. Noga też krwawiła, ale na szczęście nóż Brutusa nie uszkodził mięśni.
- Kogo zabiłaś? - Spytała Johanna, z charakterystycznym dla siebie błyskiem w oku.
- Brutusa... Ała! - Syknęłam, kiedy powoli zanurzałam rany w wodzie. - I Ericka.
Rzeczywiście, woda miała chyba dość szczególne właściwości. Na dłuższą metę koiła ból.
- Brutusa? Nieźle - mruknęła Johanna. - A Enobaria?
- Nie było jej z nim - odpowiedziałam.
Nie miałam nawet czasu się nad tym zastanowić. Taka byłam szczęśliwa, że udało mi się wyjść z tej sytuacji zwycięsko.
- A Erick...
- Uciekał. W sumie to jedyne, co potrafił robić.
Kiedy wyszłam z wody, wszyscy wbili we mnie wzrok. Sytuacja była zupełnie inna od tej, z której uciekłam na początku. Wszyscy byli już spokojni i wiedzieli, co mają robić. Nawet Finnick chyba już się pogodził z tym sojuszem, choć nie omieszkał czepiać się mnie przy każdej okazji.
- Coś słabe to polowanie - przerwał ciszę.
- Słabe - powtórzyłam i powoli dochodził do mnie sens jego słów. - Słabe?
Podniosłam z ziemi plecak, w który włożyłam broń i zapasy Brutusa. Otworzyłam go i podeszłam do Finnicka. Wyjęłam topór i rzuciłam w jego stronę, wbił się w ziemie tuż przed jego stopami. Potem to samo zrobiłam z kilkoma nożami i mieczem.
- Słabe! - Prawie krzyczałam. No co za debil! Co on niby zrobił?
Na końcu wysypałam kilka jabłek, suszoną wołowinę, krakersy i dużo innych rzeczy, których nie potrafiłam nawet nazwać.
Tak bardzo chciałam wziąć jeden z tych noży i przebić ostrzem jego klatkę piersiową... Pożałowałaby wszystkiego, oj pożałowałby...
- Tik- tak - odezwała się po chwili Wiress, kiedy w milczeniu wpatrywałam się w Finnicka, nie mogąc nic zrobić. Dwa proste słowa, a potrafią tak ładnie rozładować napięcie...
- Jesteś ranna? - Spytała Katniss.
- Jest w porządku, Brutus trochę mnie drasnął, ale nie zrobił nic poważnego.
- Na pewno?
- Na pewno - próbowałam uśmiechnąć się w odpowiedzi.

***

- Wezmę pierwszą wartę - powiedziałam, kiedy zapadła całkowita ciemność.

- O nie - oczywiście Finnick się nie zgadza. - Ja wezmę pierwszą wartę.

- Naprawdę sądzisz, że byłabym w stanie zabić cię przez sen? To zabiłoby całą frajdę zabijania ciebie.

- Nie będę ryzykować...

- Może oboje trzymajcie wartę? - Zaproponował Beetee. 

No w sumie logiczne. Kilka godzin więcej patrzenia na niego, ale za to pewność, że on nie zabije mnie we śnie.

Siedliśmy na przeciwko siebie z nożami, tak "na wszelki wypadek". Nic nie mówiliśmy i unikaliśmy swojego wzroku. 

- Myślisz, że ile to potrwa? - Zapytał w końcu. - Ten sojusz?

- Ile będzie trzeba - odpowiedziałam, dość zaskoczona pierwszym pytaniem z jego ust, które nie obraża mnie ani nie atakuje. - A co, nie możesz się doczekać, kiedy będziesz mógł w końcu mnie zabić?

- Jakbyś chciała czegoś innego...

- Nie chcę. Ale wiesz, dlaczego tu jesteśmy - miałam nadzieję, że jest w stanie chociaż przez chwilę pomyśleć. 

- Wiem - mruknął i wbił wzrok w wodę.

Wiedzieliśmy. I z każdą chwilą to wszystko stawało się coraz bardziej skomplikowane. 

Nie byłam pewna ile czasu minęło, kiedy Katniss zerwała się na równe nogi i zaczęła krzyczeć:

- Wstawajcie! Wiress ma rację, arena to zegar!

W tym samym czasie piorun uderzył w to samo drzewo, w które uderzył, kiedy poraził Wiress. Oczywiście nie byłam pewna czy to na pewno to samo, ale wiedziałam skąd tu przyszliśmy. A to był na pewno ten kierunek.

Kiedy wszyscy obudzili się już wystarczająco, by móc logicznie myśleć, rozrysowaliśmy mapkę areny. Wpisaliśmy wszystkie zagrożenia na jakie się natknęliśmy, a punktem orientacji było to wielkie drzewo, w które o północy zawsze uderzał piorun. 

- Pójdę się przespać - powiedziałam do Johanny, mając nadzieję, że przypilnuje, żebym obudziła się żywa.

***

- Em, wstawaj, idziemy pod Róg - powiedziała Johanna, skutecznie budząc mnie szturchaniem.

- Po co? 

- Mamy coś lepszego do roboty?

No tak, w zasadzie jesteśmy najliczniejszym sojuszem, czego tu się bać. Uzbroiłam się i ruszyłam za resztą grupy. Dostanie się na wysepkę z Rogiem nie zajęło nam dużo czasu. Nie potrzebowałam broni, więc po prostu stałam z boku z nożami w rękach i osłaniałam resztę. No, najbardziej chodziło mi o Katniss, to chyba oczywiste. 

Nagle zaczęło się robić strasznie cicho.

- Wiress! - Krzyczę, widząc, jak Gloss rozcina jej gardło. Była po drugiej stronie wyspy, nie miałam szansy jej uratować. 

Zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, Katniss wypuściła strzałę, która trafiła w skroń przeciwnika. 

- Zabiłaś go - słyszę za sobą krzyk Enobarii.

Skacze na mnie i rzuca mnie na ziemię, a nóż usiłuje wbić w moją głowę, robię unik. Nie wiem jakim cudem podnoszę kolano i kopię ją w brzuch. Spowalnia ją to na tyle, bym mogła wyrwać jej nóż z ręki. Szybko wyciąga następny, a ja blokuje jej ostrze moim. Obie klęczymy opierając się na skrzyżowanych ostrzach z taką siłą, że w pewnym momencie oba odskakują w przeciwne strony. Jesteśmy bez broni. Tym razem ja jestem szybsza. Uderzam ją pięścią w twarz, co sprawia, że zaczyna staczać się z wyspy. Jednak nie zamierzam jej zabić, myślę tylko o Katniss, która na szczęście żyje. 

Nagle wszystko zaczęło wirować, wzięłam do ręki pierwszy lepszy miecz i wbiłam go w ziemię jak najbliżej dziewczyny, szybko złapałam ją za rękę i obiecałam sobie, że za nic nie puszczę. Nie mogło jej się nic stać. Miałam nadzieję, że to się jak najszybciej skończy, traciłam siły. Moje modlitwy na szczęście zostały wysłuchane. Kiedy wyspa przestała się kręcić, padłam na ziemię, starając się jednocześnie wyrównać oddech i wydłubać piasek z ust.  

Organizatorzy pozbawili nas punktów odniesienia. Nie mamy już żadnej przewagi.

_____

Cholera, nie mam pojęcia co z tym rozdziałem. Miałam niby skończyć arenę, ale chyba nie dam rady. Musiałabym to jeszcze bardziej pociąć i przyspieszyć. Dużo się dzieje, nie wiem czy to dobrze. Napiszcie co myślicie. Zmiany czasu są spowodowane chęcią podkreślenia dynamiki walki (to zdanie po polsku? :P) I Brutus... Długo się zastanawiałam czy go zabijać, ale jakoś nie mogłam się oprzeć ;)  Jeżeli rozdział jest beznadziejny to przepraszam :C Aha, i od tej pory będę odpisywać i dziękować za każdy komentarz. Jak dotąd tego nie robiłam, za co przepraszam. Naprawdę każdy komentarz wiele dla mnie znaczy :)