Rozdział IV

     Finnick też postanowił zacząć służbę wojskową. Mimo, że nasze relacje nadal nie były najlepsze, postanowiliśmy trzymać się razem. Inni rekruci przyjęli nas z dystansem. W zasadzie fajnie, nikt nie traktuje nas wyjątkowo, mimo, że jesteśmy zwycięzcami. Niestety, przez to musimy też udowadniać ile potrafimy.

     Na początek pozwolili nam wyjść spod ziemi. Musieliśmy biegać. Powiedzieli, że osiem kilometrów. Kiedyś ta odległość nie sprawiłaby mi problemu, ale dawno nie miałam okazji pobiegać. Przy piątym kilometrze praktycznie się duszę, podobnie Finnick. 

- Wygraliśmy igrzyska, my nie damy rady? - Prawie wyplułam płuca.

Jakimś cudem dobiegliśmy do końca. Nie było taryfy ulgowej, musieliśmy się natychmiast udać z powrotem pod ziemię. Czekał nas sprawdzian z rzucania nożami.
- Macie pół godziny na ćwiczenie, potem zaliczacie.
     Zamiast tarczy ujrzałam kukły Strażników Pokoju. Całkiem kreatywnie. Sala była ogromna, jaśniejsza niż ta w Kapitolu. Na stolikach obok stanowisk leżały przygotowane noże. Na ścianie wisiał wielki zegar, który odliczał czas do końca.
- Kurcze, teraz głupio byłoby się zbłaźnić - mruknął Finnick trzymając nóż.
- A zamierzasz? - Spytałam, choć sama nie czułam się zbyt pewnie.
Powtarzałam sobie w myślach, że nadal potrafię. Niektórych rzeczy po prostu się nie zapomina.
     Rzuciłam. W głowę, co prawda, ale chciałam trafić w oko. Wmówiłam sobie, że to wina noży. Na początku bałam się, że nie trafię, i zamiast w kukłę nóż poleci w ścianę, robiąc wielki hałas, a wszyscy odwrócą się w moją stronę i popatrzą wzrokiem "co ty tu robisz?".
     Na szczęście tak się nie stało. Nie tak łatwo stracić coś, na co pracowało się tyle lat. Co serię noże były coraz bliżej siebie, dokładnie tam gdzie chciałam.
- Dobra jesteś - zauważył chłopak, stojący za mną. Od razu go nie poznałam. Gale.
- Dzięki - odparłam, nie bardzo wiedząc co powiedzieć. Rzadko ktoś mnie chwalił.
- Gdzie się nauczyłaś tak rzucać? - Zapytał.
- Życie mnie nauczyło - mruknęłam. Taka była prawda.
- A łuk nie lepszy do polowań?
- Nie mam cierpliwości do łuku. To znaczy - trafiam, ale kiedy skończą mi się strzały, robi się bezużyteczny. No i strzałą ciężko poderżnąć komuś gardło...
Uśmiechnął się.
- Chyba że masz i nóż, i łuk.
- Wtedy jest najłatwiej.
Popatrzyłam na jego postawę przy rzucie.
- Za bardzo chcesz, no nie? - Zauważyłam. - Im bardziej się spinasz, tym mniej ci to wychodzi.
Rzuciłam jeden dla przykładu.
- Musisz to zrobić lekko.
- I z gracją, tak? - Uśmiechnął się.
- Nie wiem czy z gracją - odparłam. Samo wyrażenie "z gracją" źle mi się kojarzyło. Kapitolińczycy zawsze chwalili mój styl walki używając tego słowa. - Byle skutecznie.
     Poprawiłam go jeszcze kilka razy, i rzeczywiście, rzucał zdecydowanie lepiej.
- Dzięki - powiedział, kiedy zobaczył trzy noże wbite idealnie w oko kukły.
- Nie ma sprawy. Pewnie to jedyna część szkolenia, w której mogę pomóc.
- I najtrudniejsza...
- Jak dla kogo.
- Zaczynamy zaliczenia! Alfabetycznie - przerwała nam żołnierz York.
Usiedliśmy na trybunach, które umieszczone były na tylnej stronie hali i czekaliśmy na swoją kolej. Każda osoba zaliczała indywidualnie. Gale okazał się być bardzo fajnym gościem. Sama byłam zdziwiona, że tak łatwo znaleźć z nim wspólny język. Kiedy zaczęliśmy szacować, które z nas ma większe szanse awansować, on powiedział:
- Przecież wygrałaś Igrzyska.
- No i co? - Spytałam. - Jak dotąd siedemdziesiąt cztery osoby je wygrało - w tym momencie przypomniałam sobie o podwójnej wygranej Katniss i Peety. - No... siedemdziesiąt pięć, ok. Ale proszę, nie mówmy już o tym. Wolałabym zapomnieć.
- Ok rozumiem - odpowiedział. - W tamtym roku miałem mnóstwo wpisów. Aż dziwne, że mnie nie wylosowali
No tak. W tamtym roku. On musiał mieć ledwo dziewiętnaście lat. Wyglądał zdecydowanie doroślej.
- Może nawet chciałbym, żeby to zrobili. Mógłbym chronić Katniss lepiej niż...
W tej chwili zamilkł, a ja spojrzałam w kierunku zaliczającego chłopaka. Z radością zauważyłam, że mam duże szanse na najlepszy wynik.
     W duchu zganiłam mój mózg za odejście od tematu. Gale właśnie w pewien sposób zasugerował, że czuje coś do Katniss. Losy ludzkie czasem są naprawdę zabawne. Dobrze wiedziałam, że nie wyciągnę od niego zbyt dużo i szczerze mówiąc, nie chciałam w to wchodzić.
- No właśnie, co z Peetą? - Jeżeli organizowano by mistrzostwa na najbardziej niewyparzony język, to z pewnością mój by wygrała.
Gale spochmurniał.
- Jest taka jedna dziewczyna od nas z dystryktu, którą zawsze lubił. Często z nim rozmawia, więc odzyskuje pamięć. W pewien sposób.
- Gale Hawthrone! - Krzyknęła żołnierz York.
- Powodzenia - powiedziałam, kiedy wstał z siedzenia.
Jego miejsce, ku mojemu zdziwieniu, szybko zajął Finnick.
- Co tam, jest stresik?
Zaśmiałam się.
- Tutaj przynajmniej błąd nie kończy się śmiercią, więc nie. Nie ma stresu. Poza tym, sam wiesz, nie popełniam błędów.
- No tak, jak mógłbym o tym zapomnieć... - Zapadła chwila ciszy. Szybko ją przerwał - oświadczyłem się Annie.
- Gratulacje - wybąkałam. Nie bardzo wiedziałam, co mówić w takich sytuacjach. Może miałam udawać, że bardzo się cieszę?
- Naprawdę, dziękuję, że uratow...
- Jeszcze raz podziękujesz, to skręcę ci kark - wysyczałam tonem, którym zazwyczaj z nim rozmawiałam.
- Przecież mnie lubisz, wiem o tym - uśmiechnął się. - Nie okazujesz tego, ale tak naprawdę masz ochotę rzucić mi się na szyję.
- O niczym innym nie marzę... - Ironizowałam.
- No właśnie, wiedziałem o tym! Ale nie mogę ci pozwolić tego zrobić, bo twój chłopak będzie zazdrosny.
- Mój chłopak? - Zdziwiłam się.
- Ten cały James. Patrzył się na ciebie cały czas.
- Co? Gdzie?
- O tam na górze.
Rzeczywiście, stał tam na małym oszklonym balkonie, z kilkoma innymi ludźmi.
- Serio patrzył na mnie?
- Finick Odair! - Nadeszła jego kolej. Szybko szło.
- Tak naprawdę to nie wiem. Ale twoja reakcja przerosła moje oczekiwania.

***

- Emily Saws! - W końcu przyszła moja kolej.

     Wstałam z siedzenia, zakręciło mi się w głowie. To był zły znak. Ostatni raz miałam tak... W jadalni. Tik-tak. To cholernie znajome uczucie, chłód... Nie, tylko nie teraz! Doszłam do stanowiska, żołnierz York coś do mnie mówiła, pewnie tłumaczyła zasady. Mało mnie to obchodziło, ciarki przeszły całe moje ciało. Zatrzęsłam się, popatrzyłam na pięć punktowanych noży... Chciałam uciec, schronić się. Coś mnie goniło, było coraz bliżej. Masz to rzucić! Moje myśli były małymi impulsami, które trwały bardzo krótko. Miałam wtedy przebłyski świadomości. Przez kilka sekund mogłam funkcjonować normalnie, potem lęk wracał. Zgięłam się wpół. 

- Wszystko w porządku? - Doszły do mnie słowa York.

W odpowiedzi podniosłam się, wzięłam wszystkie noże naraz i rzuciłam, po czym wybiegłam z sali. Przed oczami widziałam fragmenty ścian, mniej więcej wiedziałam, gdzie się kierować, żeby nie skończyć ze złamanym nosem. Tik-tak, Tik-tak. Czułam się, jakby ktoś puszczał to przez głośniki. Ktoś mnie na pewno gonił, teraz to wiedziałam. Weszłam do pierwszej lepszej komory, była pusta. Poczułam zimną dłoń na mojej ręce, ktoś mnie złapał. Odwróciłam się. Greyson. 

- Zostaw mnie! - Krzyknęłam. - Już nic mi nie zrobisz!
Próbowałam go poddusić, ale nie mogłam nawet trafić w szyję. Wszystko było rozmazane.

- Umrzesz - usłyszałam w odpowiedzi. - Już niedługo.

- Nic mi nie zrobisz - nadal krzyczałam. - Nic!

Obraz zupełnie znikł. Przed oczami miałam już tylko ciemność...

***

- Emily? - Finnick próbował mnie ocucić.

     Leżałam na podłodze, nadal w tej samej komorze, w której byłam. Powoli dochodziło do mnie wszystko co się stało. 

- Greyson... On tu był...

- Tylko ja tu byłem - powiedział całkowicie poważnie. 

- Ale...

- Krzyczałaś jakbym był jakimś wrogiem i próbowałaś mnie udusić. Na szczęście jestem do tego przyzwyczajony, więc nie zrobiło to na mnie większego wrażenia...

Złapałam się za głowę. Strasznie mnie bolała.

- Emily, co się dzieje? - Zapytał.

Gdybym nie myślała zupełnie o czymś innym, pewnie śmieszyłaby mnie ta sytuacja. Finnick - który się o mnie martwi. Finnick - który próbuje mi pomóc. Finnick - stary druh i przyjaciel...

- Nic się nie dzieje - odpowiedziałam z przekonaniem.

- Jak rzucałaś te noże... Zwijałaś się z bólu, a potem wybiegłaś... Nazywasz to niczym?

- Naprawdę - potwierdziłam. - Nie pytaj.

- To nie jest normalne...

- Wiem! - Znowu krzyczałam. Tym razem zupełnie na serio. - I nie, nie wiem co się ze mną dzieje! I wiesz co, wcale nie chcę wiedzieć!

Wyszłam z komory. Żałowałam, że drzwi były rozsuwane, bo chciałam nimi trzasnąć.

***

- Gratuluję najlepszego wyniku - powiedział James, kiedy tylko weszłam do komory. 

- Dzięki - odparłam i rzuciłam się na łóżko. Głowa prawie mi pękała, te halucynacje były takie rzeczywiste.

- Ale dziwi mnie dlaczego wybiegłaś z sali zanim dowiedziałaś się, jaki masz wynik...

- A co cię to obchodzi - nawet nie podniosłam głowy. Zakrywałam oczy rękami, jakby miało mi to pomóc w tłumieniu bólu w mojej głowie.

- Nie obchodzi, po prostu się... zastanawiam - tłumaczył się.

- To zastanawiaj się nad czymś innym.
Chciałam tylko ciszy. Pomyśleć...
- Nie mogę. W tej chwili interesują mnie tylko rzeczy związane z tobą.
Ciężko podniosłam się i usiadłam.
- Na przykład?
- Ty już trochę o mnie wiesz. A ja o tobie nic. Oprócz tego, że zwyciężyłaś Igrzyska i cię torturowali.
- W zasadzie w moim życiu wiele więcej się nie zdarzyło. To znaczy... Raczej nic nie jest ciekawe.
- Masz jakąś rodzinę?
- Moi rodzice zginęli podczas Mrocznych Dni. Potem wylądowałam w niezbyt udanej rodzinie zastępczej. Musiałam polować, żeby się wyżywić. Kiedy wygrałam Igrzyska, zamordowano ich.
     Jak dotąd nie miałam wyrzutów sumienia z tego powodu. Kiedy przypominałam sobie śmierć Anabelli, nie widziałam w niej mojej winy. Aż do dziś. Nie była idealną siostrą, ale teraz na pewno zachowałabym się inaczej. Nie sprzedałam się, to fakt. Ale pewnie powinnam. Tak jak Finnick.
- Dlaczego zamordowali?
- Powiedziałam parę słów za dużo na arenie.
- Lepiej, gdybyś się na niej nie znalazła... Gdyby cię nie wylosowali...
- Zgłosiłam się - przerwałam.
- Jak to?
- Tak to. Sama. Nikt mnie nie zmusił.
- Dlaczego? - Zdziwił się.
Dobre pytanie.
- Chciałam pięknie umrzeć. Moje życie... Jak myślałam, nie miało sensu.
     Zastanowiłam się nad tym, co mną wtedy kierowało. Miłość do Patricka. Tak dawno o nim nie myślałam... Igrzyska wydawały się być najlepszym wyjściem. Chciałam podzielić jego los. Teraz już nawet nie pamiętałam jak wyglądał. Jedynie nagrania z Igrzysk były potwierdzeniem, że w ogóle kiedykolwiek istniał. Ale kiedy umierał, to był... No cóż, dzieckiem. Nadal go kochałam, ale już zupełnie inaczej...
     Jego wspomnienie zmyło Tik-tak w mojej głowie. Najbardziej przerażający aspekt mojego życia. Wolałabym w końcu dowiedzieć się co mi się stało. Z drugiej strony jednak wolałam nikomu o tym nie mówić, co wykluczało uzyskanie jakiejkolwiek informacji. Przerażało mnie to. W każdej chwili halucynacje mogą pojawić się znowu, a ja przez przypadek mogę zabić kogoś z Trzynastki, na co Coin tylko czeka. Tak naprawdę tylko jedna osoba mogła mi pomóc. Ktoś, komu się to stało.
- Załatwisz mi spotkanie z Peetą? - Zapytałam.
_________________
Dodaję, ale na następny trochę poczekacie, bo z weny nie został nawet ślad :C Nie mam żadnych odczuć dotyczących tego rozdziału więc nic nie napiszę. Pozdrawiam i enjoy :D