Rozdział VIII

     Nie byłoby źle, gdybym choć raz w życiu pomyślała i wybrała inne miejsce. Takie, w którym nikt by mnie nie zobaczył. Ale oczywiście byłam spanikowana nadchodzącym atakiem, bałam się już zanim się w ogóle zaczął.

- Nic - odpowiedziałam, mając nadzieję na szybką ucieczkę z miejsca i tym samym, uniknięcie niewygodnych pytań. Niestety przy wstanie z podłogi i próba oddalenia się od kolumny nic nie dała, a ja usłyszałam charakterystyczny szczęk. Kajdanki. Zapomniałam.

     Szybko nabiłam kciuk na kolec, dzięki czemu uwolniłam ręce.

- Wiłaś się po podłodze, jakby cię ktoś torturował - zauważyła dziewczynka.

Trafny dobór skojarzeń, nie ma co.

- Nie powinno cię to obchodzić - opowiedziałam, nie mogąc wymyślić niczego lepszego.

- To wyglądało strasznie - ciągnęła dalej, a ja starałam się ją wyminąć. Nie pozwalała mi.
- Możesz mnie przepuścić? - Zapytałam w końcu.
- Nie, dopóki nie odpowiesz.
     Wzięłam głęboki oddech. Dlaczego nie mogłam jej tak po prostu zbyć?
- To tajne - odparłam. Może błagać, ale nie dowie się niczego więcej. W mojej głowie już tworzyły się plany, jak dałoby się ją minąć i uciec. Ale wiedziałam, że nie będę w stanie zrobić krzywdy małej dziewczynce, a już w szczególności Prim.
- Prim? - Drzwi się otworzyły. To Katniss. Jeszcze lepiej.
     Nie chciałam nawet myśleć o tym, jak dziwnie musiałam wyglądać z kajdankami w ręku i zmęczeniem pomieszanym ze złością na twarzy, wcelowanej w tą delikatną blondyneczkę.
- Emily dzieje się coś dziwnego - powiedziała od razu Prim.
- Co takiego?
- Musicie się wszyscy tak interesować? - Zapytałam podniesionym głosem.
     W moich oczach stanęły łzy, a fala gorąca uderzyła w moją twarz i znalazłam się w tym dziwnym momencie, w którym nie chcesz się odzywać, bo wiesz, że jak to zrobisz to zamiast pewnego siebie głosu wydobędzie się pisk kilkuletniej dziewczynki i nie powiesz więcej niż kilka słów, bo utopisz się w wodospadzie własnych łez.
     Dlatego nic nie powiedziałam. Zamiast tego ukryłam twarz w dłoniach, mając nadzieję, że robię wrażenie jakbym była zmęczona, a nie na skraju załamania nerwowego. Wzięłam kilka głębszych oddechów, otarłam oczy, po czym powiedziałam:
- Nic, po prostu sobie tak... umieram - powiedziałam mało poważnym tonem.
     Czekałam w napięciu na ich reakcję. Gratulowałam sobie w duchu, że nie rozbeczałam się jak mała dziewczynka.
- A tak naprawdę? - Uśmiechnęła się Katniss.
      Czyli tak jak oczekiwałam. Nie uwierzyła.
- Nic, po prostu przyszłam tu odpocząć, a twoja siostra chyba źle to zinterpretowała...
- Nieprawda, sama widziałam jak...
- Siedzę tu sama i się przejęła, co za wrażliwa dziewczyna... - Ratowałam się jak mogłam.
- Na pewno? - Katniss nie wydawała się być przekonana.
- Na pewno - odparłam najspokojniej, jak tylko mogłam.
- Okej. A już się bałam, że naprawdę coś ci się dzieje, Emily. Pamiętaj, wszyscy cię teraz potrzebujemy...
     No jasne. Wszyscy mnie wspierają i przy mnie są. Co za cudowne i wrażliwe bractwo, na czele oczywiście z Coin, Ianem i oczywiście tym dupkiem, Plutarchem. Oni mnie potrzebują najbardziej.
- Staram się jak tylko mogę - uśmiechnęłam się. - A teraz pozwólcie, że pójdę na trening...
- No jasne - odparła Katniss.
- Mogłabym jeszcze zamienić słówko z Prim? - Zapytałam, zanim zniknęły po drugiej stronie korytarza.
Prim z obrażoną miną, niechętnie podeszła.
- Nie mów nikomu o tym, co widziałaś - szepnęłam. - Nikt się nie może dowiedzieć. To ważne... Dla całego Trzynastego Dystryktu. Okej?
Pokiwała głową. Byłą niesamowicie dojrzała jak na swój wiek.
Może przesadziłam trochę z tym stopniem ważności, ale wiedziałam co się stanie, kiedy Coin się o wszystkim dowie.

*****

     Chyba jednak trochę się spóźniłam, bo w szatni byłam tylko ja i Gale. Wszyscy już poszli się rozgrzewać.

- Hej - uśmiechnął się, kiedy mnie zobaczył. 

- Cześć - odpowiedziałam, trochę zdziwiona tak radosnym powitaniem. 

- Słyszałaś o misjach? Podobno dzisiaj mają przedstawić listę uczestników, będziemy brać udział w walkach w różnych Dystryktach...

     Nie słyszałam nic o żadnej misji, ale ucieszyłam się, kiedy się o niej dowiedziałam. W końcu wyjdę z podziemi, w końcu będę mogła w jakiś sposób przyłączyć się do rebelii.

- No to świetnie - starałam się okazać entuzjazm. Niestety, chyba mi nie wyszło. Nie lubiłam takich sytuacji. Niepisana zasada kontaktów międzyludzkich brzmi "raz jedna osoba coś mówi, później zaś druga". Ale im bardziej myślałam, tym bardziej nie wiedziałam co miałabym powiedzieć. Na szczęście on mnie ubiegł.

- Emily... Mam dziwne pytanie.

- No dawaj - zachęciłam, zajęta sznurowaniem butów.
Poczekał aż skończę, tworząc sztuczne napięcie.

- Kogo byś wybrała, mnie czy Peetę?

No, przyznam, że mnie to zdziwiło. Takich pytań nie słyszy się każdego dnia.

     Kogo bym wybrała? Co do tego nie miałam wątpliwości.

- Ciebie.

- Dlaczego? - Spytał, choć było widać, że odpowiedź mu się podobała.

- Bo masz większość tych cech, które mi się... Których wręcz wymagam w ludziach, którzy ze mną przebywają. A Peeta jest, no cóż, dobry, ale wolę osoby, które radzą sobie w trudnych sytuacjach. 

     Nie chodziło mi o to, że Peeta sobie nie radził. Po prostu zachowywał się strasznie emocjonalnie. Myślał tylko o Katniss, nie obchodziły go praktyczne strony jego zachowań. Na przykład - gdyby nie zgłosił się do Igrzysk Ćwierćwiecza, mogliby przeżyć oboje. Czy nie lepiej pomógłby jej ze stanowiska mentora? No ale nieważne, co się stało, to się nie odstanie.

- Ale pewnie tobie chodzi o to, kogo wybrałaby Katniss. Dlaczego więc pytasz mnie?

- Bo jesteś do niej bardzo podobna?

Prychnęłam śmiechem. 

- Nie masz nawet pojęcia, jak bardzo się mylisz.

- Obie jesteście odważne, zorganizowane, inteligentne, potraficie zabić, ale też potraficie się za kogoś poświęcić.

- Gdybyś obejrzał moje Igrzyska zmieniłbyś zdanie. Zachowywałam się jak kompletna idiotka.

- Ale wygrałaś. Czyli musiałaś być zdecydowanie lepsza od reszty.

- A szkoda - mruknęłam. - Czasami myślę, że lepiej było umrzeć wtedy...

- Daj spokój, wygramy tę wojnę i... Masz całe życie przed sobą. 

Chciałabym, żeby tak było. 

- Masz rację - odparłam, udając, że szczerze się uśmiecham.

Zapadła chwilowa cisza. Już chciałam wyjść, kiedy przerwało mi jego ostatnie pytanie.

- Ale tak szczerze, jak myślisz, kogo wybierze Katniss?

- Tak szczerze? - Powtórzyłam. Co do tego nie miałam wątpliwości. - Peetę. Ale to zależy od wielu czynników, i... Nie wiem jakie ty masz z nią relacje. Ale jeśli Peecie przejdzie to całe osaczenie, to myślę, że na pewno tak się stanie. 

- Dzięki - powiedział z nutą ironii.
- Proszę. Polecam się - uśmiechnęłam się i skierowałam do drzwi, dając my chyba wiele do myślenia.
- Dlaczego Peetę? - Zapytał, kiedy już prawie dotknęłam drzwi.
- Z tych samych powodów, z których ja bym go nie wybrała - ta odpowiedź wydała mi się najsensowniejsza.

*****

        Jamesa widywałam tylko na treningach, zwracał się do mnie tak samo oficjalnie jak do innych żołnierzy, jakbyśmy się nie znali. A do komory przychodził zazwyczaj kiedy już spałam, wychodził zanim się budziłam. Nie potrafiłam określić czy to dobrze czy źle. Z jednej strony cieszyłam się, bo o to mi przecież chodziło. Żeby sobie odpuścił, bo raz - nie wyobrażałam sobie życia z nim, nawet jeżeli tym "życiem" nazwiemy miesiąc, który mi został, nawet nie chodziło tu właśnie o niego, chyba już nie potrafiłabym być z nikim... A po drugie nie chciałam go ranić moją śmiercią. Przecież już długo o tym myślałam i byłam absolutnie pewna, że dobrze robię.

     Ale teraz... Nie byłam pewna. Ta egoistyczna część mnie bardzo chciała, żeby się mną zainteresował. Żeby chociaż na mnie spojrzał, żeby był mniej obojętny. Z pewnością, gdybym postąpiła zgodnie z nią, od razu rzuciłaby się mu w ramiona. Możliwe, że właśnie ta część byłą tzw. głosem serca. Niektórzy sądzą, że to właśnie nim trzeba kierować się w życiu. Ale ja nie wyobrażałam sobie czegoś takiego. Już raz za nim poszłam i żałuję do teraz.

     Na treningu James wyczytał listę uczestników nadchodzących misji. Liczyła ona sześć osób, a wśród nich ja, Finnick i Gale. Reszty nie pamiętam, ale wśród nas oprócz mnie była jeszcze tylko jedna dziewczyna.

      Wszyscy inni opuścili salę, a Finnick przybił mi piątkę. Zwycięzcy udowodnili, że nadal potrafią walczyć. 

   James przedstawił nam zasady i harmonogram. Będziemy mieszkać z powstańcami, zadania będą rozdzielane na miejscu. Często będziemy zmieniać miejsce zamieszkania. I poza tym jesteśmy jednostką elitarną, mamy dbać o dobro ludzi i dawać dobry przykład. A nasza trójka będzie również często występować w propagitach.

     Podobało mi się to. W końcu będę działać, naprawdę pomagać, a nie tylko siedzieć pod ziemią i udawać, że jestem strasznie ważna. Oczywiście miałam na uwadze, że będę musiała zabijać... Ale z Greysonem nie poszło mi tak źle. Największym problemem były halucynacje. Nie miałam wpływu na czas ich wystąpienia. Nie chciałabym, żeby stało mi się to podczas walki....
     Mieliśmy kolejno odwiedzać Dystrykty - Siódmy, Czwarty, Dziesiąty i na samym końcu - Drugi. Oczywiście najbardziej bałam się mojego rodzimego Dystryktu. Myślałam, że już nigdy tam nie wrócę, a jednak. No, chyba, że zginę wcześniej czy coś takiego. Ale chyba nie ma sensu martwić się na zapas.

                                                      *****

- Chodź tu, Saws - w końcu Haymitch postanowił ze mną porozmawiać.

Długo zastanawiałam się, jak zareagował na wiadomość o mojej zbliżającej się śmierci. Wydawało mi się, że zawsze mnie lubił, ale takich rzeczy nigdy nie można być do końca pewnym. 

     Weszłam do jego komory. Mieszkał luksusowo, bo sam. Niewiele osób w Trzynastce mogło sobie pozwolić na taki luksus.

     Stanęłam na przeciwko niego, nie do końca wiedząc, co mam robić. 

- Bardzo mi przykro - powiedział. Te słowa z jego ust brzmiały co najmniej dziwnie.

- Och, daj spokój - odparłam. - Już się z tym pogo...

     W tym momencie zaskoczył mnie bardziej niż kiedykolwiek. Podszedł do mnie i mnie PRZYTULIŁ. Oczywiście odwzajemniłam uścisk, doceniając tak uczuciowy gest z jego strony.

- Już i tak przeżyłam więcej, niż myślałam - próbowałam odnajdywać dobre strony. - Dane mi było zginąć dużo wcześniej.

- Nie, Emily - głos mu się łamał. - Wszyscy od ciebie za dużo wymagają, już i tak poświęciłaś wszystko rebelii. 

- I oddam jej moje ostatnie miesiące - odparłam, mając nadzieję, że to jednak miesiące, a nie miesiąc. 

- Zasłużyłaś na coś więcej - trzymał się swojego zdania. 

- Zabijaniem ludzi?

- Złych ludzi. I trybutów. Nie można cię za to winić.

- Jakbym sama była dobra...

- Jesteś. Może kiedyś... Było ci do tego daleko, ale zmieniłaś się. Absolutnie. Teraz bardziej niż kiedykolwiek zasługujesz na to życie... I na to, żeby być szczęśliwa...

- Haymitch, to już nie jest ważne...
- Jest. Wszyscy nałożyliśmy na ciebie nieprawdopodobne zadania, wywiązałaś się ze wszystkiego. Nie musisz wcale być najlepsza, nie musisz trenować, nie musisz już nawet udawać, że coś czujesz do tego generała, koniec, robisz co chcesz.
     Na słowo generał otworzyłam usta, ale szybko je zamknęłam, bo uświadomiłam sobie, że tak naprawdę nie wiem co powiedzieć. Znowu ta cholerna część mnie aż się wyrywała do śmiałych wyznań. Na szczęście miałam też tą drugą, która zamykała mi usta.
- Emily? - Haymitch oczywiście zawsze musiał zauważać te wszystkie pierdoły, tę mimikę twarzy, zawsze wiedział kiedy kłamałam. - Czyżbym widział zawahanie w twoich oczach?
     Uparcie nic nie mówiłam. Świdrowałam go tylko wzrokiem, choć wiedziałam, że czyni mnie to jeszcze mniej wiarygodną.
- Znaczy... No wiesz. Nie chcesz, nie musisz. Ale... Nie wierzę. Serio się zakochałaś? - Krótko się zaśmiał. - Ty?
- Nie - odparłam z udawaną pewnością. - To raczej kiepski pomysł zakochiwać się pod koniec życia, nie? - Myślałam całkiem racjonalnie.
- Kiepski. Ale jeżeli dzięki temu byłabyś szczęśliwa? To czemu nie?
Wiedziałam, że muszę zmienić temat. Nie chciałam o tym rozmawiać, nie chciałam o tym myśleć. Im mniej myślałam, tym miej czułam, a raczej mniej oczywistości do mnie dochodziło. Całonocne rozmyślania to najlepsza droga do tego, by się zapętlić w problemie i wiedzieć jeszcze mniej, niż wiedziało się wieczorem.
- Wykonam zadania do końca - powiedziałam oficjalnie. - Jak najlepiej będę umiała.
- Wiem, Saws. Wiedziałem to już zanim cię tu poprosiłem. Nigdy niczego się nie nauczysz. Ale chcę, żebyś wiedziała, że zrobię wszystko, żeby cię uratować.
- Przecież nie ma ratunku - zauważyłam. - Beetee mówił, że to niemożliwe...
- W Trzynastce. Nie zdziwiłbym się, gdyby w Kapitolu była jakaś opcja...
- Tego się nie dowiemy, jeśli nie wygramy wojny. Nie wiemy też, czy nie umrę wcześniej zastrzelona, lub od tego jadu - w sumie wolałam tą pierwszą opcję - aczkolwiek dziękuję.
     Czasem nawet śmieszył mnie mój sposób opowiadania o własnej śmierci. Jej perspektywa towarzyszyła mi przecież całe życie. W dzieciństwie z rąk ojca zastępczego, potem pierwsze Igrzyska, potem tortury w Kapitolu, znowu Igrzyska... I za każdym razem miałam świadomość, że mogę już nie wrócić do domu. I teraz też wiedziałam, że nigdy już do niego nie wrócę. Inna sprawa, że tak naprawdę nie wiedziałam, gdzie jest mój prawdziwy dom. Nie miałam takiego miejsca, do którego chciałabym wrócić.

*****

- Wyjeżdżamy jutro - powiedział ucieszony Finnick, pakując do ust kawałek wołowiny z kolacji.

     Zdecydowałam się od czasu do czasu przyjść na kolację na czas i usiąść przy stole z Katniss, Galem i całą resztą. Kiedyś mnie to męczyło, ale po jakimś czasie nauczyłam się czerpać z tych spotkań radość. Tam też widywałam się z Johanną. Ostatnio rzadko się widywałyśmy, miałam wrażenie, że to Coin chciała pozbawić mnie możliwości spotykania się z nielicznymi osobami, które lubiłam. Po co? Chciała, żebym była słabsza. Tego byłam pewna.

- Ta propagita z wami była taka słodka - powiedziała Johanna o filmu o "godzeniu się nawet największych wrogów".

- Starałam się - zatrzepotałam rzęsami. 

- Nadal w to nie wierzę... - Przyznała.

- Nie tylko ty - dodał Finnick.

- W zasadzie, to o co wam poszło? - Zapytała w końcu Katniss.

- Zabił mi chłopaka - wypaliłam od razu, bez zastanowienia.

- Ale na Igrzyskach - bronił się.

- I jest... No dobra. BYŁ zapatrzonym w siebie dupkiem. Teraz jest tylko irytujący - uznałam to za przekonujący argument.

- Wcale nie! - Oburzył się.

- Jesteś, jesteś. Ale było gorzej, także powinieneś podziękować za komplement - uśmiechnęłam się i wróciłam do jedzenia.

- Coś jeszcze ci przeszkadzało? - Zapytał.

- No, jak już często powtarzałam, bycie "dziwką Kapitolu".

- Sama byłaś lepsza?

     Tortury. Więzienie. Strażnicy. Ból.

- Tak, myślę, że tak.

- No to powiedz, co cię łączyło z Cranem.

     Zamurowało mnie. Skąd wiedział? 

- No... On mnie kochał, a ja potrafiłam to wykorzystać - powiedziałam jak było. Wiedziałam, że gdybym odmówiła odpowiedzi, byłoby to podejrzane.

    Wszyscy oczywiście spojrzeli na mnie jakbym przyznała się do bycia co najmniej szpiegiem Snowa.

- I co, byłaś lepsza? - Ponowił pytanie.

- Tak - powiedziałam po raz drugi. - Bo robiłam to z własnej, nieprzymuszonej woli, głównie po to, by uratować trybutów.

- Coś ci chyba nie wyszło... Miałaś jednego zwycięzcę z tego co pamiętam - zauważył.

Uśmiechnęłam się. Miałam nadzieję tego nie mówić, ale samo wyszło z moich ust.

- Nie. Trzech.

____________________________________

Jest. Mam mieszane uczucia co do tego rozdziału, fajnie się pisało więc może być kupa. Wiem, dużo gadania, ale to ostatni spokojny rozdział. W następnym będzie walka, krew, powstańcy i dużo ciekawych rzeczy :D Także będzie lepiej. Pozdrawiam Was :D