Rozdział IX

- Jak to trzech? - Spytała przytomnie Katniss.

- Myślisz, że kto go przekonał, żeby zmienił zasady? Żeby dwójka przeżyła? Fakt, że na końcu Snow wyciągnął lepsze argumenty, ale Peeta przeżył z tego co pamiętam dzięki tobie.

- Emily... Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś wcześniej?

- Po co? Dawno i nieprawda.

- Tak czy inaczej dzię...

- Nie dziękuj - przerwałam. - Wyszłoby na to, że dopraszam się podziękowań. A ja po prostu powiedziałam to... W zasadzie nawet nie wiem po co.

- Ale bez ciebie nie przeżylibyśmy.

- Nie. Bez Crane'a.

Zwiesiła wzrok.

- Co? - Spytałam zdziwiona.

- Powiesiłam go - odparła.

Nie wiedziałam co o tym myśleć. Jak to - powiesiła?

- No, na prezentacji umiejętności. Powiesiłam kukłę z jego imieniem. Teraz żałuję.

- Myślę, że w obecnym stanie nie zrobi to na nim wrażenia. Nie przejmuj się. Ja podpaliłam flagę Kapitolu...

- Dobrze wiesz o co mi chodzi...

- Wiem - odpowiedziałam. - Ale zdradzę ci sekret... - Przyciszyłam głos - to już nic nie zmieni.

*****

     Nasza jednostka elitarna składała się oczywiście ze mnie, Gale'a, Finnicka oraz trzech innych żołnierzy. Cody'ego - już na pierwszy rzut oka było widać, że to typowy mózgowiec. Nie widziałam go zbyt często na treningach, albo nie rzucił mi się w oczy. Był dość chudym blondynem, noszącym okrągłe okulary na piegowatym nosie. Jego wzrok przez całą podróż do Siódemki utkwiony był w przenośnych urządzeniach elektryczny.

     Drugi, Matt, był całkowitym przeciwieństwem Cody'ego. Wysoki, napakowany, bez cienia inteligencji w oczach. Jego kojarzyłam. Był dobry w dyscyplinach siłowych, we wszystkim innym... No cóż, też niezły. Jedyne co go łączyło z Codym, to to, że obaj nic nie mówili. No ale nieważne, ich jeszcze zrozumiem.

     Była jeszcze dziewczyna, Diana. Dosyć ładna, moim zdaniem, blondynka. Ale nie miałam pojęcia dlaczego została wybrana. Nie była ani silna, ani zdolna, ani nawet mądra. Nawet nie pamiętam jej nazwiska na tej liście z najlepszymi, czy w ogóle tam było? Nie wiedziałam. 

     No i oczywiście James. Był siódmy. Jak można było się spodziewać, kierował całą akcją. Musiał być jednak w innym poduszkowcu, bo nie widziałam go przez cały dzień. 

     Całą drogę Finnick i Gale rozprawiali o tym, co może nas czekać w Siódemce i ogólnie o sytuacji politycznej, czasem Diana dorzuciła też swoje trzy grosze, które reszta kwitowała tylko milczeniem. Cała reszta nie odezwała się ani słowem. Co prawda, próbowali nawiązać ze mną kontakt, ale jedno moje spojrzenie wystarczyło, żeby przestali się męczyć.

     Po kilku godzinach do komory poduszkowca wszedł James. Pewnie cały czas siedział w kabinie pilota.

- Teraz się skupcie bo nie będę powtarzał. Kiedy tylko nas zrzucą, rozpęta się piekło.

Pociągnął za jakiś sznurek i natychmiast wysunął się ekran, na którym wyświetlony był plan Siódmego Dystryktu.

- Musimy odbić więźniów. Na szczęście Strażnicy Pokoju nie posiadają już własnego budynku, ponieważ został on zbombardowany przez powstańców tydzień temu. Teraz trzymają naszych ludzi tutaj - pokazał budynek naprzeciwko Pałacu Sprawiedliwości. - My zaś, jesteśmy zrzucani tutaj, za Pałacem. Cały budynek jest kontrolowany przez powstańców,  jako jedyny w całym Panem. Dlatego tu będziemy mieszkać przez te kilka dni, tu się też spotkamy po całej akcji. Cała rzeź rozpocznie się na placu. Powstańcy odciągną uwagę od nas. My podzielimy się na dwuosobowe grupy i jedną trzyosobową i spróbujemy wejść trzema różnymi wejściami. Będą stawiać opór. Musicie zabijać, nie ma innej opcji. Kto pierwszy wejdzie do budynku, ten otworzy wszystkie inne wejścia i pomoże uciec więźniom. 

     Przerzucił na zdjęcie budynku więzienia.

- Pierwsza grupa, Cody, Matt i Gale spróbują wejść bocznym wejściem. Główne jest zbyt oczywiste. Ja pójdę z Dianą, spróbujemy wejść przez wejście do piwnicy. A Emily z Finnickiem spróbują od góry...

     Z Dianą. Dlaczego z Dianą, czemu nie ze mną?! Moje myśli same krzyczały. Przecież ona się nie nadaje nawet do zwykłej pracy, co dopiero wojna... I nawet nie jest ładna. Myślałam tak, ale chyba się myliłam. Widocznie wtedy musiało być korzystne światło... Tak, na pewno było.

- Jakieś pytania?

- Powstańcy są uzbrojeni? - Spytałam, udając, że wcale się nie przejęłam całą sytuacją.

- Część jest...

- Czyli poświęcamy ich?

- No tak...

- Żeby ocalić kilku więźniów?

- Ważnych więźniów.

- To może wyślijmy tylko tych uzbrojonych, a efekt będzie...

- Emily, a mogłabyś po prostu słuchać rozkazów? - Zapytał zdenerwowany.

    Jasne, że mogłam. Ale wysyłanie tylu ludzi na pewną śmierć było dla mnie bez sensu.

- Oczywiście generale - mruknęłam sarkastycznie i podniosłam się z krzesła. Właśnie lądowaliśmy.

- Dużo tych Strażników Pokoju? - Spytał Gale.

- Już nie, w porównaniu do sytuacji z wybuchu powstania. Kilka dni i przejmiemy ten Dystrykt.

Miałam nadzieję, że miał rację.

*****

- Ciekawe kogo odbijamy - powiedział Finnick, po chwili ciszy.
Biegliśmy ciasnymi uliczkami, za blokami okalającymi plac. Nie mieliśmy planu, nie wiedzieliśmy nawet jak mamy się dostać na ten budynek "od góry" i co właściwie mamy zrobić. Ale chyba nikt nie wiedział.
- Tak to cię zastanawia? Pewnie kogoś ważnego. Inaczej nie pakowaliby ich do więzienia, tylko po prostu zabili.
- Racja - odparł, a ja skrzywiłam się na odgłos walk, rozgrywających się za blokami. Miałam ochotę tam wbiec i im pomóc, albo może chociaż spróbować uratować...
    Siódmy Dystrykt był jednym wielkim lasem. My znajdowaliśmy się jednak w jego centrum, tam, gdzie były zakłady papiernicze, ciągnące się przez całą długość placu. Nie widzieliśmy ani jednego człowieka, wszyscy byli teraz częścią krwawej jatki.
     W pewnym momencie zobaczyłam drabinę, prowadzącą na dach budynku prostopadłego do innego zakładu, obok którego znajdowało się więzienie.
- Chodź - powiedziałam do Finnicka i zaczęłam wspinać się po drabinie.
     Kiedy byłam już na samej górze, przeszłam na drugą stronę dachu, obserwując sytuację na placu. Powstańcy nie mieli szans z uzbrojonymi po zęby Strażnikami. Natychmiast położyłam się i wyciągnęłam karabin. Nie spudłowałam. Jeden. Dwa. Trzy. Cztery...
- Emily! - Przerwał mi Finnick - nie uratujesz ich! Mieliśmy inne rozkazy.
- Głupie - odparłam i nadal strzelałam.
- Chodź, zauważą cię!
Pociągnął mnie do tyłu i zmusił do wstania. W sumie dobrze zrobił. Dobiegliśmy do samego końca budynku i zaczęliśmy się zastanawiać jak mamy przeskoczyć dziesięciometrową szparę i dostać się do więzienia. Czy musieliśmy się wracać i próbować wejść na dach w jakiś inny sposób?
     Z odpowiedzią przyszedł Finnick. Nie zauważyłam drutu, który łączył zakład z więzieniem.
- Od dawna nie ma tu prądu - powiedział, wyprzedzając moje pytanie.
Wyciągnął sznur, który był częścią naszego wyposażenia i przełożył go przez drut.
- Że ja mam niby tam zjechać? - Spytałam zdziwiona.
- Tak. Wskakuj.
- Że ja mam tam zjechać Z TOBĄ? Jeszcze lepiej.
- Emily...
- No, okej... - Zgodziłam się w końcu i wskoczyłam na niego, oplatając jego tułów jak tylko mogłam najmocniej i zjechaliśmy. O matko, nigdy czegoś takiego nie robiłam. Na szczęście drut wytrzymał i do więzienia zostało jeszcze tylko kilka kroków.
- Teraz pytanie, jak dostać się do środka - powiedziałam, a mój wzrok zwrócił się w stronę placu.
- Tak - potwierdził Finnick. - To ja może sprawdzę, czy innym się udało, a ty myśl.
     Nie miałam żadnego pomysłu. Dach był solidny, zresztą - jak wszystko tutaj. Miał pięć zadaszonych kominów, cztery w rogach, jeden na środku. Nie było opcji, by jakakolwiek osoba się przez nie przecisnęła. Miały może z trzydzieści centymetrów średnicy.
- Nikt jeszcze nie wszedł, Strażnicy się bronią.
I wtedy wpadł mi do głowy pewien pomysł. Podeszłam do rogu z tylnym wejściem i spojrzałam na Dianę i Jamesa. Jak podejrzewałam, dziewczyna tylko stała z tyłu, a jej pomoc ograniczała się do nie przeszkadzania.
- James! - Krzyknęłam zaczepnie. - Mogę zrobić hałas?
- Co? - Zdziwił się. Widać było, że nie ma pojęcia jak wejść do najprawdopodobniej najlepiej strzeżonego miejsca w Siódemce.
- Rzucimy się w oczy...
- Dobra, byle skutecznie.
Kiwnęłam głową. Miałam plan.
- Finnick, natychmiast zejdź z dachu!
Nie trzeba było długo powtarzać, Finnick zeskoczył na jeden z betonowych podestów poniżej.
- Potem otworzysz nam drzwi - krzyknęłam, a potem zwróciłam się do Jamesa - a ty mnie lepiej złap!
     Wyjęłam zielony nóż. Nie wiedziałam jaka była siła wybuchu, ale zakładałam, że wystarczająco duża, by zrobić dziurę, ale nie aż taka, żeby zabiła Finnicka. No cóż. Jego ostatecznie można poświęcić.
     Jeden rzut. Musiałam trafić w komin i skakać. Inaczej siła eksplozji mogłaby mnie odrzucić dużo dalej. Zacisnęłam rękę na rękojeści, zamachnęłam się i rzuciłam. Na szczęście, zgodnie z oczekiwaniami, James mnie złapał, po czym położył na ziemi, a raczej - przykrył sobą, żeby nie trafiły mnie odłamki. Przykrył MNIE, a nie jakąś Dianę.
- Dzięki - wyszeptałam, po czym odwróciłam się, by sprawdzić, czy się udało. Na szczęście, tak jak zakładałam, część dachu poszła, a Finnick albo wskoczył do środka, albo po prostu zniknął. Dlatego była duża szansa, że się udało.
    Zgodnie z oczekiwaniami, po kilkunastu sekundach drzwi stanęły otworem. Finnick wykorzystał fakt, że Strażnicy byli sparaliżowani i zaskoczeni eksplozją, niezdolni do oddania strzału. Niestety szybko się pozbierali, a my znaleźliśmy czas by przywołać resztę grupy. Szybko wkroczyliśmy do środka i rozpoczęła się strzelanka. Zabiłam z dwóch, może trzech. Na szczęście żadna kula nawet mnie nie drasnęła. I nie tylko mnie. Nikomu z nas nic się nie stało.
     Nie wiedziałam kim są więźniowie, ale jeden z nich na pewno był burmistrzem Siódmego Dystryktu. Pamiętałam go z Tournee Zwycięzców. Oprócz niego było tam jeszcze kilku ludzi, których nie znałam.
- Strażnicy nadciągają - Matt odezwał się chyba pierwszy raz.
    Wszyscy rzuciliśmy się do okien i strzelaliśmy. Niestety, każdy z nas miał ograniczoną ilość naboi.
- Musimy zabrać ich do Pałacu Sprawiedliwości! - Ktoś krzyknął.
- Jak?
- Trzeba jakoś odciągnąć uwagę - powiedział James.
- Dobra, chodź, zwycięzco - powiedziałam do Finnicka, przygotowana na to, co czekało za drzwiami.
- Nie, Emily, nie pójdziesz tam - próbował zatrzymać mnie James.
Wybiegłam na pole bitwy.
- Stary, nie próbuj nawet - usłyszałam jeszcze cichy głos Finnicka, który w końcu jednak pobiegł za mną.
- Uciekajcie! - Krzyknęłam w jedną z uliczek, żeby zmylić Strażników. Chciałam, żeby myśleli, że więźniowie już zostali wyprowadzeni.
Uniknęłam jednego z pocisków i od ręki zabiłam tego, który go do mnie skierował. Teraz już musiałam oszczędzać naboje.
To będzie cud, jeśli przeżyję pomyślałam, wiedząc, że nie mam nic do stracenia. I tak niedługo umrę.
     Wbiegłam w uliczkę, którą wcześniej wskazałam, po czym schowałam się za zakrętem i podcięłam gardło Strażnikowi, który na mnie wpadł, a potem jeszcze kilku innym. Resztę załatwił Finnick.
Biegliśmy dalej, a mi, niespodziewanie, zaczęło się kręcić w głowie.
Mgła. Wszędzie mgła. Nie, nie teraz. Przecież na kartce było napisane, że dopiero trzynastego... Zaraz. Dziś jest trzynasty.
Naprzeciw nas wybiegło jeszcze kilku Strażników, miałam nadzieję, że to już ostatni. Nie miałam pojęcia gdzie strzelam, widziałam już coraz mniej. W którymś momencie spojrzałam na pistolet i uświadomiłam sobie, że został mi ostatni nabój... I ostatni Strażnik. Wycelowałam.
Chyba mnie nie zabijesz. Jego twarz. Znałam ją. To nie był Strażnik. To był Patrick. Na pewno. Żywy, cały i zdrowy.
- Patrick! - Powiedziałam, rzuciłam pistolet na ziemię i pobiegłam go przytulić. Wtedy on podniósł swój i wycelował w moją głowę.
- Co? - Zdziwiłam się i zatrzymałam. - Co ty?!
Strzelił. W tym samym momencie poczułam, że Finnick rzuca się na mnie, tym samym ratując mnie przed pociskiem i strzela w kierunku Patricka. Celnie.
- Nie! - Krzyknęłam. - Zabiłeś go! Znowu go zabiłeś! 
Mgła wchodzi mi do oczu, a twarz Finnicka to ostatnie, co widzę.

*****

- Żyjesz? 

Leżałam w jakimś dziwnym pomieszczeniu. Wszędzie było dużo drewna. Nade mną pochylił się Finnick, jakby sprawdzał, czy jestem przy zdrowych zmysłach.

- Żyję - powiedziałam i usiadłam. - Co się stało?

- Może ty mi powiesz? Krzyczałaś coś o Patricku, zachowywałaś się jakbyś...

- Była osaczona? - Dokończyłam.

- Tak.

Nie było sensu dalej tego kryć. Jeśli miałam przeżyć tę misję, ktoś musiał wiedzieć. Ktoś musiał mnie kryć.

- Ok, powiem ci. Tak czy inaczej, paradoksalnie, jesteś osobą, której najbardziej tu ufam.

Wzięłam głęboki oddech.

- Jak wiesz, byłam w więzieniu po Igrzyskach. No i... Osaczyli mnie. Znaczy, próbowali... Coś się nie udało i no... - Nie wiedziałam jak to ubrać w słowa. - Mam teraz dużo jadu os gończych w mózgu, wywołuje on częste halucynacje. Wiem kiedy są, bo Beetee zrobił mi rozpiskę, ale dzisiaj zapomniałam...

- Co? Jak to halucynacje? Wtedy, kiedy chciałaś mnie zabić po egzaminie z rzucania nożami...

- Też. Wtedy dopiero się zaczynały. Teraz jest coraz gorzej.

- Kiedy się skończą?

Przełknęłam ślinę. Nie chciałam mu mówić.

- Potrzebuję twojej pomocy, musisz mnie tu kryć. Będę się przypinać kajdankami i nikomu nic nie zrobię...

- Emily...

- Naprawdę, dam radę!

- Emily...

- Nie mów nikomu bo cię zabiję i...

- Emily! - Tym razem krzyknął. - Powinnaś leżeć w Trzynastce i się leczyć!

- Nie - odparłam wykorzystując resztki spokoju.

- Tak! Od razu wracasz, jak tylko dojdziemy do Pałacu!

- Nie! - Tym razem, to ja krzyknęłam. - Finnick... Tego się nie da leczyć.

- Jak to?

- Finnick, ja... Ja umieram.

Nigdy tak na mnie nie patrzył. Skończyły się żarty i dogryzanie. Skończył się czas, kiedy mogło mnie to bawić, kiedy wszystko było prostsze.
- Nie możesz.
Zaśmiałam się smutno.
- I nie chcę. Ale tak chyba musi być.
Wtedy stało się coś dziwnego. W oczach Finnicka, chyba po raz pierwszy zobaczyłam łzy.
- Co? Hej, Finnick, nie płacz - przyłożyłam mu dość delikatnego, mimo wszystko, liścia w twarz. - Nie wierzę, jeszcze kilka miesięcy temu sam chciałeś mnie zabić.
- Nie płaczę - oburzył się. - Tylko... Nie, nie możesz umrzeć. Nie wyobrażam sobie tego.
     Jeżeli miałabym obstawiać, kto będzie płakał po mojej śmierci, to na pewno nie byłby to Finnick. A jednak. Jak bardzo można się pomylić?
- No chodź tu, ty mój największy wrogu - powiedziałam, przytulając go. - Obiecaj, że nikomu nie powiesz. Nikomu. I że pomożesz mi to ukryć.
- Obiecuję.

*****

     Przeszliśmy przez plac pełen trupów. Nie wiem ilu zabiłam i chyba nie chciałam tego liczyć. Teraz już było cicho. Po bitwie zawsze pozostawała tylko krew i cisza. 

- Chyba się udało - wyszeptałam. 

Miałam rację. W środku przyjęli nas jak bohaterów, skandowali nasze imiona. Jednocześnie bardzo się ucieszyli, bo myśleli, że już nigdy nie wrócimy.

- Siódmy Dystrykt przejęty - James znienacka wziął mnie na ręce, a potem szepnął mi do ucha: - Cieszę się, że żyjesz.

Uśmiechnęłam się. Jednak wiedziałam, że to tylko ta dobra strona misji. Za którymiś drzwiami leżeli ranni, którzy zapewne teraz umierali z powodu niedużej opieki medycznej. A część z tych, którzy przeżyli, zajmowała się teraz chowaniem trupów.

- Bardzo odważna akcja, panno Saws - zwrócił się do mnie burmistrz Haywood. - Gratuluję - podał mi rękę.

     Okazało się, że Haywood był bardzo ważny, bo to on należał do osób, które wymyślały plan działania, które rozpętały powstanie. Współpracował z Coin i Plutarchem. Cieszyłam się, że w końcu zyskałam sympatię w kimś z tego grona.

     Burmistrz zorganizował niewielkie przyjęcie na naszą cześć. Nie chciałam brać w nim udziału, bo za bardzo kojarzyło mi się z przyjęciami organizowanymi niegdyś w tym miejscu przez Kapitol, kiedy jeszcze Haywood udawał, że jest marionetką Snowa.

     Kiedy tylko mogłam, wymknęłam się z sali. Oczywiście musiałam, po prostu musiałam z kilku drzwi na korytarzu wybrać te jedne, prowadzące do prowizorycznego "szpitala".
- Emily Saws! - Doszły mnie krzyki i szepty.
     Nie wiedziałam jak mam się zachować. Kim ja dla nich byłam? Lubili mnie, czy wręcz przeciwnie? W końcu niewiele zrobiłam a oni wszyscy poświęcali się dla mnie...
- Oni już nie wrócą? - Zapytała jakaś mała dziewczynka. Ona pierwsza do mnie podeszła.
Kucnęłam.
- Nie, tu już będzie bezpiecznie - zapewniłam. - Przyślemy żołnierzy, nie pozwolą wam zrobić krzywdy.
- A oddacie mi tatusia? - Spytała, a kobieta stojąca za nią wybuchła płaczem. Pewnie jej matka.
Westchnęłam. Wojna. To była właśnie wojna.
_______________________
Kurde, nie wiem dlaczego, ale mi się ten rozdział strasznie podoba. Dlatego tak szybko publikuję. Wiem, że pewnie nieogarnięty, bo naprawdę DUŻO się dzieje i że pewnie będziecie mieli problem z ogarnięciem, ale cóż. Świetnie mi się to pisało, aż dziw. I pewnie są błędy, bo koniec końców mi się nie chciało poprawiać. Przepraszam :C