Rozdział XI

     Siedziałam z Jamesem przez całą noc, trzymałam jego rękę. Nie mogłam zasnąć i jednocześnie uwierzyć w to, co się stało. Mogłam sobie tu tak po prostu siedzieć, patrzeć na niego, całować go i nikt się nie dziwił. Nie musiałam już kłamać. No, prawie. Została tylko jedna sprawa...
- Idź spać - powiedział, unosząc powieki. Dopiero obudził się z prowizorycznej narkozy. W końcu grzebali mu w dość głębokiej ranie, nie mogło to być przyjemne.
- Nie jestem zmęczona - skłamałam. Za nic nie chciałam go teraz zostawiać.
- Ach tak? - Uśmiechnął się. - To może jak się położysz będzie ci łatwiej.
- Wyganiasz mnie? - Przyjęłam inną taktykę.
- Nie mówię, że masz wyjść. Połóż się przy mnie.
- Przecież jesteś ranny, kretynie - mruknęłam, unosząc brew.
- W drugie ramię mnie nie postrzelili. No chodź.
     Pospieraliśmy się jeszcze trochę, ale w końcu przystałam na jego propozycję. W Czwórce w tej chwili zapewne i tak nie było wygodniejszej opcji. James leżał tam, gdzie inni ranni. Oni mieli chociaż koce. Inni żołnierze nie mieli tego szczęścia... Choć czy bycie rannym można nazwać szczęściem?
     Biło od niego niesamowite ciepło. Dopiero wtedy zauważyłam, jak bardzo byłam wychłodzona. Objął mnie zdrowym ramieniem, choć widziałam, że w jego stanie nie było to takie łatwe.
- Jak się czujesz? - Spytał po kilku przemilczanych minutach.
- Mnie się pytasz? - Zdziwiłam się. - Jak to na wojnie...
- Nie, ja się pytam jak się czujesz teraz. W tej chwili.
Zawahałam się. Wiedziałam o co mu chodzi.
- Dobrze - dlaczego to słowo tak trudno przeszło mi przez gardło?
Uśmiechnął się.
- A jesteś już w stanie powiedzieć mi dlaczego mnie odpychałaś tak długo?
To było dobre pytanie. Miałam ochotę zamknąć mu usta. I zamknąć usta  to było słowo klucz.
Pocałowałam go.
- A czy to takie ważne? - Spytałam.
- Nie. Jeśli obiecasz, że już zawsze tak będzie.
- Zawsze - obiecałam, a w myślach dodałam jeszcze aż do śmierci.

*****

     Obudziły mnie odgłosy strzałów. Nie mogłam w to uwierzyć, nie minęło nawet kilka godzin od przejęcia Pałacu Sprawiedliwości... Na początku myślałam, że mi się wydawało, jednak szybko zostałam pozbawiona złudzeń.
- Żołnierzu Saws, atakują nas! - Krzyknął Buks potrząsając moim ramieniem.
Od razu zerwałam się na nogi. Zauważyłam, że James również próbuje wstać.
- Nawet o tym nie myśl - wysyczałam.
- Muszę pomóc...
- James, do cholery! Nawet nie podniesiesz broni!
     Wybiegłam i kazałam zamknąć drzwi do szpitala. Wzięłam karabin i rzuciłam się do okna. To co tam zobaczyłam było przerażające.
     Po prostu fala białych mundurów, nie wiedziałam, że Kapitol w ogóle tylu posiada. Zaczęłam strzelać z automatu, ale zabijając ich czułam, jakbym odcinała głowę Hydrze i tym samym przyczyniała się do wyrastania trzech kolejnych. Było ich coraz więcej.
- Zastawić wszystkie wejścia! - Rozkazałam, choć wiedziałam, że nie na wiele się to zda. W końcu musieli je wyważyć.
- Cody, skontaktuj się z Trzynastką, niech się pośpieszą!
     Szczerze wątpiłam, że na horyzoncie pojawi się Coin z milionową armią Trzynastki, która wyciągnie nas z tego bagna. Ale nadzieję miałam, tylko ona została.
     Powoli kończyły mi się naboje, zresztą, nie tylko mi. Strażnicy Pokoju jakby specjalnie nie strzelali, żeby zacząć dopiero wtedy, kiedy my będziemy na wykończeniu. Ale i to nie było potrzebne, zabijali nas samą przewagą psychiczną.
- Nie jest ich tak dużo - s, zbiegając z piętra. Skończyły mi się pociski.
- Nie poddawajcie się! - Krzyknęłam jeszcze, ale ucichłam, widząc ich przerażone twarze.
- Kobiety i dzieci do piwnicy - powiedział Finnick przytomnie. Mieliśmy nadzieję, że chociaż ich oszczędzą.
     Pamiętam, jak w napięciu obserwowaliśmy podskakujące wrota Pałacu. Z każdym uderzeniem trzymały się coraz słabiej. Zastanawialiśmy się ile czasu nam zostało, czy to uderzenie będzie już ostatnim. Z jednej strony się bałam, a z drugiej byłam podekscytowana tym, co się wydarzy. Przynajmniej zginę w walce, tak, jak chciałam. 
     Drzwi w końcu się poddały, a na nas wylała się fala Strażników Pokoju. Wyjęłam moje noże i rzuciłam się w wir walki. Sama byłam zdumiona, że tak długo utrzymałam się bez żadnych ran, nikt nie mógł mnie trafić. Fakt, czasem dostawałam z pięści, ale nie odczuwałam bólu. Spod mojej ręki padali jak mrówki.
     Kątem oka zauważyłam, że ktoś właśnie ma zamiar postrzelić stojącego obok mnie Finnicka. Szybko pociągnęłam go w dół, uniknął pocisku.
- Dzięki - szepnął.
- 1:1 - odparłam mając na uwadze, że i on wcześniej uratował mi życie.
     Oddaliliśmy się trochę od tej części sali, w której krew leciała jak z wodospadu, a ciała rannych i martwych utworzyły prawie mur. Zauważyłam poduszkowiec Strażników, stojący przed Pałacem. Tam musieli być dowódcy...
     O wiele łatwiej podejmuje się decyzje, kiedy się wie, że nie ma się nic do stracenia. Powiedziałabym nawet, że żołnierze, którzy są na coś śmiertelnie chorzy, są jednocześnie bardziej wydajni o jakieś dwieście procent. Dlatego właśnie zadecydowałam, że nie wiem co zrobię, ale zrobię coś, żeby puścić z dymem ten poduszkowiec. Nie wiedziałam jeszcze co zrobię, ale miałam jeszcze jakieś dwieście metrów biegu do przemyśleń.
     Tym razem zabijałam tylko w ostateczności, starałam się, żeby nikt mnie nie zauważył. Niestety szczęścia nie mogło być za wiele. Dostałam czymś ciężkim w tył głowy i upadłam na ziemię.
     Albo Strażnik, który mi to zrobił był w typie Greysona i chciał się nade mną poznęcać, albo po prostu ktoś wydał rozkaz, żeby mnie nie zabijać, bo nie dostałam od razu kulki w łeb. Ale chyba to pierwsze, bo owinął dłonie wokół mojej szyi i zaczął ją ściskać.
     Zaczęłam się szamotać w bezsilności. Nie miałam nawet noża w ręce, nie mogłam nic zrobić. Zupełnie nie myślałam, czułam, że koniec już blisko... Więc odpuściłam. Przestałam się ruszać. Wtedy on nieco rozluźnił uścisk, a ja zrobiłam to samo, co kiedyś na arenie z Travisem. Podcięłam mu nogi i uderzyłam pięścią w twarz.
     Nie zauważyłam, że pokiereszowali mnie tak bardzo, że nie mogłam wstać. Każdy ruch był wyzwaniem, a ja byłam już zbyt daleko, by móc cokolwiek zrobić. Leżałam przy kominku w głównej sali, a płomienie były tak blisko mojej twarzy... A gdyby tu tak zostać i po prostu pozwolić sobie umrzeć?
NIE.
    Musiałam wstać. Jęknęłam z bólu, przeszukując moje ubranie. Z kieszeni kurtki wyciągnęłam nóż i podręczną apteczkę. Opatrunek nasączyłam spirytusem i przywiązałam do noża, który potem podpaliłam. Lekko podniosłam się i objęłam mocniej rękojeść. Jeden rzut, musiałam trafić. Wiedziałam gdzie jest bak z paliwem. Widziałam go.
     Proszę pomyślałam jeszcze i rzuciłam. Nie był to doskonały rzut, ale chyba celny, bo fala uderzeniowa odrzuciła mnie na drugą stronę sali, a przestrzeń za wrotami wyglądała jak piekło. Wszędzie płomienie. Ja też się paliłam, ogień objął całe moje ciało. Popatrzyłam na moje trzęsące się, zakrwawione palce, które znikły, ustępując miejsca ciemności.

*****

- Jak się czujesz? - Usłyszałam głos Jamesa, kiedy otworzyłam oczy. Tym razem to ja leżałam, a on wyglądał na prawie zdrowego.

- W porządku - lekko kołatało mi w głowie, ale poza tym było nawet nieźle. - A ty... Szybko ci się zagoiło.

Zaśmiał się.

- Długo spałaś.

- Ja? - Zdziwiłam się. - Przecież dopiero co...

Przerwałam, bo zauważyłam, że sala szpitalna została dobrze wyposażona. Leżałam w prawdziwym łóżku, a wokół mnie uwijali się prawdziwi lekarze. A do tego wszystko było takie... radosne.

- Gdzie jesteśmy? - Zapytałam.

- W Czwórce. Tym razem naszej - uśmiechnął się.

- Jak to? Jakim cudem?

- Eksplozja zabiła większość Strażników, Trzynastka prawie nie miała czego dobijać.
     Rozejrzałam się po sali, strasznie chciało mi się śmiać. Kolory były bardziej intensywne niż zawsze. Nie wiem dlaczego wyobraziłam sobie, jakby wyglądał mój lekarz gdyby jego dziurki w nosie były jego oczami i zaczęłam się śmiać. Dopiero po kilkunastu sekundach doszły do mnie słowa Jamesa: Eksplozja zabiła większość Strażników.

- Serio? - Zdziwiłam się, ale czułam dumę. - Ostatnio eksplozje dobrze mi wychodzą. Powinnam się nazywać Wybuchowa Emily - powiedziałam całkiem poważnie, wbijając wzrok w dal. - Dziewczyna, która Igra z Ogniem i Wybuchowa Emily... Nie, źle brzmi. Lepiej... Dziewczyna, która Igra z Ogniem i Wybuchowa Dziewczyna, mniej oficjalnie.

    Oczywiście wszyscy się śmiali, a ja nadal mało ogarniałam, jakbym dopiero co się urodziła.

- Może Dziewczyna Detonator? Jeszcze lepiej - śmiał się Finnick.

- O, jesteś tutaj? - Zdziwiłam się. Nie zwróciłam uwagi.

- Tak, ty też.

- Naprawdę? - Spytałam całkiem poważnie, dopiero po chwili orientując się, że przecież to bez sensu.

- Daliście jej chyba za dużo morfiny - mruknął James, a ja spojrzałam na jego twarz.

- Ale jesteś przystojny - powiedziałam obserwując jego wydatne kości policzkowe i dwudniowy zarost. A poza tym bił od niego taki jakiś blask... Tylko... Dlaczego właściwie ja to powiedziałam?
      Finnick zaczął się śmiać.

- Racja. Chyba Emily pod wpływem narkotyków mówi prawdę - wydawał się być bardzo rozbawiony. - Em, lubisz mnie?

     Ukrywając twarz w dłoniach wydałam z siebie dźwięki przypominające mruczenie dręczonego kociaka i położyłam się z powrotem na łóżko. 

- Odejdźcie - powiedziałam poważnie, ale nawet w takim stanie jakim byłam doszło do mnie, że mój głos jest śmiesznie wysoki.

- Okej, okej - przedrzeźniał mnie Finnick, ale chyba w końcu sobie poszedł. Nie pamiętam. Znowu zasnęłam.

*****

     Poczułam, jak ktoś potrząsa moim ramieniem.

- Chodź, Emily - znowu Finnick.

- Co, dlaczego? - Nadal byłam zaspana, ale już chyba myślałam trzeźwo.

- Po prostu chodź - wyszeptał. 

      Zwlekłam się z łóżka. Był środek nocy, gdzie on mnie chciał zaprowadzić?

     Miałam dość duży problem z chodzeniem, ale w zasadzie nic mnie już nie bolało. Wziął mnie za rękę i tylnym wyjściem wyprowadził za Pałac Sprawiedliwości.

- O co ci chodzi? - Spytałam po raz kolejny.

- Zaraz będziesz miała atak - odrzekł, a ja przestałam zadawać pytania. Nie chciałam tego. Jeszcze halucynacje... To za dużo.

     Nie potrafiłabym powtórzyć drogi, którą mnie prowadził, ale jej cel odgadłam zanim doszliśmy. Usłyszałam szum. Szum morza.

     W zasadzie nigdy nie słyszałam czegoś takiego, ale mogłam się domyślić. Przecież tyle się tego nasłuchałam, kiedyś, u Sama. Każdy z nas marzył, żeby znaleźć się w Czwartym Dystrykcie chociaż przez chwilę. 

      Fale, do których się zbliżałam, zaczęła zasłaniać mgła. 

Znowu płonęłam. Widziałam moje ręce w Pałacu Sprawiedliwości. Ten nóż, którym zniszczyłam poduszkowiec... Zaraz. Przecież nic nie zrobiłam. Poduszkowiec balansował na morzu. Musiałam to zrobić jeszcze raz. Przecież potrafiłam. Nie mogłam pozwolić, żeby Strażnicy Pokoju wygrali. Znowu wykonałam świetny rzut, w sam bak. Ale nie spowodowałam eksplozji. Nie ona była odpowiedzią. Odpowiedzią był krzyk. Krzyk Jamesa. 

Przerażona wbiegłam do morza, na którego powierzchni dryfowało jego martwe ciało. Krzyknęłam.

- Nie! Żyjesz? Proszę, nie wiedziałam! Nie!

Ale on tylko otworzył oczy i martwym głosem powiedział:

- Zabijasz mnie.

Z moich oczu polały się łzy, wpadłam w histerię. Nie chciałam już żyć. Złapałam go za rękę i zanurzałam się tak długo, aż mój krzyk zamienił się w bulgot, a potem nastąpiła cisza.

*****

     Byłam cała mokra, podobnie jak Finnick, który był pochylony nade mną.

- Gdybym wiedział, że masz aż takie zapędy samobójcze, pewnie zabrałbym cię w inne miejsce.

Zakrztusiłam się, wypluwając trochę wody. 

- Skąd ten wybór?

- Stosunkowo mało rzeczy, którymi można sobie podciąć żyły czy coś... Na szczęście miałaś inny pomysł. Co widziałaś?

- Jamesa.

- Tak myślałem. To nie jest czasem tak, że halucynacje dostosowują się do tego, czego najbardziej się boisz w danej chwili, albo... za czym tęsknisz?

- Nie wiem, coś w tym pewnie jest - zgodziłam się. - Ale co mi to da. Ja... Nie myślę trzeźwo. Nie potrafię z tym walczyć. I chyba nawet już nie muszę. 

     Finnick nic nie odpowiedział. Zdecydował się zabrać głos po dłuższej chwili.

- Chodziliśmy tu z Annie. Nauczyłem ją pływać.

- Mówiła. Kiedy byłyśmy razem w celi. 

- Musiało być ciekawie. Wy razem - uśmiechnął się.

- Z nią nie miałam takiego problemu jak z tobą.

- Nie da się jej nie lubić.

- Racja. Jest taka... Delikatna i niewinna.

- Tak. Za wszelką cenę chciałem ją uratować. Całowałem ją na pożegnanie, a potem jechałem do Kapitolu do tych wszystkich kobiet i udawałem, że kocham je chociaż w połowie tak jak ją.

- A one wierzyły?

- Czasem tak, czasem... Czy to ważne? Interesowało je raczej moje ciało. Kupowały mnie jak przedmiot. A potem wracałem i obiecywałem jej, że wszystko będzie dobrze. Ale jak wysłali ją na Igrzyska... Myślałem, że ją stracę. Oszukali mnie. Najbardziej się bałem, że ty będziesz chciała ją zabić. Ale mimo, że twój trybut był mocny... Oszczędził ją. Zgodziłaś się, kiedy do ciebie przyszedłem, mimo, że tak mnie nienawidziłaś. Dlaczego?

- Nie wiem - wzruszyłam ramionami. - Pewnie to twój słynny urok osobisty...

- Jasne - zaśmiał się. - Na ciebie działał najmocniej.

- Dobrze się stało, w każdym razie. Przeżyła.

- Nie to co Patrick - dodał Finnick i skulił głowę.

- Nie mówmy o tym - powiedziałam. - Musiałeś to zrobić. Twoje życie, za jego. Zrozumiałam to dopiero na Igrzyskach, kiedy... To ja zabijałam cudzych Patricków. Ale wtedy było już za późno, żeby przestać cię nienawidzić. 

- Rozumiem - powiedział.

- Nie. Ale teraz musimy skupić się na tych, którzy przeżyli i tych... Którzy jeszcze żyją. Jeżeli rozumiesz różnicę.

Skinął głową.

- Annie jest w ciąży - wypalił po chwili, konkretnie zmieniając temat.
No to mnie zaskoczył...

- To świetnie - powiedziałam z uśmiechem, ale w tamtej chwili nie było mi jakoś specjalnie do śmiechu. - Gratulacje. 

I wtedy z całą mocą doszło do mnie, że ja nigdy nie będę w ciąży, nie wyjdę za mąż. A nawet nie zobaczę dziecka Finnicka. Nie, żeby tego było mi najbardziej żal, ale jednak. 

     Zapadła cisza. Wbiłam wzrok we wschodzące słońce. Było czerwone, dzięki czemu rozświetlało niebo na różowo. Był to jeden z najpiękniejszych widoków w moim życiu.
- Miałeś rację. Ten Dystrykt rzeczywiście jest piękny Aż żal...
- Co żal?
- Odchodzić - z oczu prawie popłynęły mi łzy. Prawie. Powstrzymałam się, ale było naprawdę ciężko.
_____________________________________
Po pierwsze dziękuję za 40 tyś. wejść (nawet nie potrafię sobie wyobrazić takiej liczby), 60 obserwatorów i prawie tysiąc komentarzy <3 Wszystkie z wyżej wymienionych naprawdę motywują mnie do działania i dziękuję za każde wejście i każdy komentarz z osobna, kocham Was *.*
Rozdział napisałam w sumie naraz, więc nie wiem jak wyszło. Nie będę mówić co o nim myślę, bo zawsze Wy myślicie coś innego ;) Ale to chyba dobrze.
Pozdrawiam :)
P.S. Wyjeżdżam teraz i nie wiem czy będę miała opcję pisać, wracam 10 sierpnia. 
I ta żeby trochę urozmaicić ankieta (teraz będę zadawać pytania, a co? :P) - kto jest waszym ulubionym bohaterem? ;)