Rozdział VII

- Nie ma dla mnie ratunku? - Zapytałam z nadzieją, a jedna z łez spłynęła mi po policzku.

- Nie znamy metody leczenia. Może w Kapitolu taka jest, ale... Musielibyśmy go przejąć, a to zabierze, jeżeli w ogóle się uda, dużo czasu.

- Czyli ile mi zostało?

- Miesiąc, może dwa...

***

     Jak mogłam być taka głupia, by uwierzyć, że mogę być szczęśliwa. Że mogę tak po prostu sobie żyć, bez żadnych problemów. Zniszczyłam moje życie, kiedy wypowiedziałam na dożynkach moje imię. Kiedyś myślałam, że gdybym została z moją rodziną zastępczą, byłoby jeszcze gorzej. Dziś jednak doszłam do wniosku, że mogło być najwyżej równie źle.

     Ustaliłam jedną rzecz - nikomu nie powiem. Jeżeli już umieram, to nie obarczając nikogo tą informacją. A szczególnie Jamesa, który najprawdopodobniej szukał mnie od kilku ładnych godzin, podczas gdy ja jak gdyby nigdy nic siedziałam między paroma rurami wentylacyjnymi i próbowałam się uspokoić. 

     Postanowiłam nie wychodzić, dopóki nie będę wyglądać, jak gdyby nic się nie stało. Ale nie musiałam mieć lustra by widzieć moje zapuchnięte, czerwone oczy. Przez całe życie nie wylałam tyle łez, co w Trzynastym Dystrykcie. 

     Na pewno był już ranek. Musiałam iść na trening. No i przy okazji ogarnąć się, a także zastanowić się jak wytłumaczyć Jamesowi, że wcale nie chcę z nim być. Zadrżałam. Przecież oszukiwałam sama siebie. Był jedyną osobą, na której tak naprawdę zaczynało mi zależeć. Tylko co znaczyły teraz moje uczucia? Umierałam. A wiedziałam, że im bardziej się do niego zbliżę, albo raczej, pozwolę mu się do mnie zbliżyć, tym bardziej będzie cierpiał, kiedy odejdę. Nie mogłam mu o tym powiedzieć. Dlatego postanowiłam zakończyć to wszystko, co było między nami jeszcze tego samego dnia.

***

     Nie spodziewałam się tego, co zobaczyłam na treningu. Ian zapowiedział na dziś zupełnie inne zajęcia, ale nikt z nas nie wiedział na czym ta inność będzie polegać. Kiedy już byłam na miejscu, pierwsze co zrobiłam, to zaczęłam szukać wzrokiem Jamesa. Nigdzie go nie było... Czyżby nie przejął się tak bardzo moim zniknięciem?
- Można powiedzieć, że umiecie już strzelać. A ze strzelaniem wiąże się?
- Zabijanie? - Zaproponowała dziewczyna stojąca obok mnie.
- Dokładnie.
     To nie brzmiało dobrze. Źle reagowałam na to słowo, od razu zaczęłam się bać.
- Dzisiaj nauczycie się formuły egzekucji. Czasami będziecie zmuszeni zabić zdrajców, część z was będzie oddelegowana do plutonu egzekucyjnego.
Zadrżałam. Nie mogłam być w tym plutonie. Nie umiałam już zabijać, a zresztą sama umierałam. Absolutnie nie byłam w stanie już nikomu więcej odebrać życia.
- Kto z was kiedykolwiek kogoś zabił? - Zapytał Ian.
Z niechęcią podniosłam rękę. Oprócz mnie zrobiły to tylko z trzy osoby.
- To dzisiaj będziecie mieli szansę - Ian uśmiechnął się, po czym poważnie dodał: - wprowadzić więźnia!
Moim oczom ukazał się Strażnik Pokoju, ciągnięty przez dwóch żołnierzy Trzynastki. Był w hełmie i pełnym umundurowaniu. Posadzili go na krześle.
- Prezydent Coin zgodziła się, by pokazać wam jego śmierć. Ma was to zahartować, powinniście być przyzwyczajeni do krwi i zabijania.
Nie, nie chciałam tego widzieć. Nigdy więcej zabijania... Zaraz, przecież jestem żołnierzem, muszę to znosić... No ale umierającym, jakby nie było. Może umrę, zanim będę zmuszana kogoś zabić?
- Ktoś chce pokazać jak to się robi? Czy ja muszę to zrobić? - Drążył Ian.
Nikt się nie odezwał.
- Dobrze.
Ian podszedł do Strażnika i zdjął mu hełm. Kiedy zobaczyłam jego twarz, moje serce zaczęło bić szybciej. Doskonale znałam jego nazwisko. Greyson.

***

- Ja to zrobię! - Powiedziałam, zanim zdążyłam to przemyśleć.

Ian spojrzał na mnie zdziwiony, ale po chwili uśmiechnął się i mruknął:

- No proszę.

Podał mi pistolet.

- Emily - wyszeptał Greyson. 

Moja cała niechęć do zabijania odeszła bezpowrotnie. To znaczy... Gdyby chodziło o kogoś innego, pewnie nie chciałabym tego zrobić. Ale nie mogłam odpuścić tego człowieka. Zadawał mi ból tyle razy...

- Greyson - odparłam pogodnie, uśmiechnęłam się ironicznie i kopnęłam go w kolano, a raczej wcisnęłam je odwrotnie do kierunku jego zginania. Usłyszałam charakterystyczny trzask, a potem krzyk Greysona.

- Po raz pierwszy to nie ja krzyczę? - Spytałam jadowicie.

- Emily... - Próbował mnie uspokoić Ian.

- Nie wtrącaj się! - Powiedziałam. - To mój kat. To on mnie torturował.

- Złam mi też drugą nogę - Greyson leżał na ziemi, ledwo wypowiadał słowa.

- Ciesz się Saws, póki możesz. Zabij mnie, zamęcz na śmierć, wiem, że potrafisz. Ale cobyś nie zrobiła, wiesz, że zabiorę cię z sobą...

Przeładowałam pistolet. Wiedziałam, o czym mówił.

- W imieniu władz Trzynastego Dystryktu... - zaczęłam niepewnie.

- Jak to zrobisz nie będziesz się niczym różniła ode mnie - przerwał mi Greyson. Zawahałam się.

- Skazuję ciebie, Greyson, na śmierć poprzez rozstrzelanie...

Nie chcesz tego zrobić odezwał się cienki głos w mojej głowie. Szybko został jednak zastąpiony obrazami moich tortur, wspomnieniem mojego bólu. A moja śmierć? Tak czy inaczej niedługo miałam umrzeć. I tak czy inaczej, jeżeli istnieje coś po śmierci, na pewno nie trafię do dobrego miejsca.

- Zabiorę cię ze sobą - cedził przez zaciśnięte zęby.

- ...z powodu znęcania się nad żołnierzami i niehumanitarny sposób pozbawiania ich życia...

Ale chcę. Chcę go zabić.
Te wszystkie formułki są bez sensu, dają mu tylko więcej czasu...
- Ostatnie słowo? - Doszłam już do ostatniej części wypowiedzi. Nie chciałam jej uwzględniać, ale niestety takie mamy zasady.
- Cieszy mnie, że to ja pozbawiam cię życia, Saws - uniosłam pistolet. - Będę na ciebie czekał w piekle.
Strzeliłam.

***

- Emily, porozmawiaj ze mną w końcu - nalegał James. 

- Nie mam zbyt wiele czasu - spojrzałam na plan na mojej ręce. Choć sens mojej wypowiedzi uderzył mnie również metaforycznie. Naprawdę niewiele czasu mi zostało...

- Chcę tylko coś wyjaśnić, albo raczej... Ustalić?

Westchnęłam. Obojętnie o czym chciał mówić, jeżeli to było związane ze mną lub z nim, był to niewygodny temat.

- W porządku - zgodziłam się. - O co chodzi?

- Dlaczego mnie odpychasz?

- Odpycham? Jak to?

Udawałam, że nie wiem o co chodzi.

- Raz mi robisz nadzieje, myślę, że naprawdę ci na mnie zależy... A za chwilę udajesz, że nie wiesz o czym mówię.
     Nie wiedziałam, jaką taktykę obrać. Zranić go teraz czy może zaczekać i zranić go później? Ustaliłam, że najlepiej będzie jeżeli nie dam mu absolutnie żadnych szans i odtrącę, bo wtedy nie będzie tak cierpiał, kiedy umrę. Inną sprawą było to, czy chcę być przez te ostatnie miesiące (lub tygodnie) szczęśliwa i tym samym narazić go na cierpienie, czy pozwolić, żeby on mógł być kiedyś szczęśliwy z kimś innym. Ale przecież wiedziałam. Nie chciałam już nikogo ranić w moim życiu.
- Dużo innych dziewczyn chciałoby z tobą być - postanowiłam w końcu powiedzieć.
- Co to ma do rzeczy?
- Wiesz dlaczego?
Nie odpowiadał.
- Bo potrzebują kogoś, kto ich ochroni. Takie mamy czasy. A ty wydajesz się być mężczyzną, który mógłby to zrobić. A ja - przerwałam na chwilę - mimo tego jak się zachowuję ostatnio, nie potrzebuję ochrony.
- Ale mnie inne dziewczyny nie obchodzą - złapał mnie za ramiona. - Powiedz mi co robię źle. Zmienię to, obiecuję. Zrobię wszystko, co tylko chcesz, tylko proszę, daj mi szansę.
     Czy jest możliwe, żeby to stało się tak szybko? Od jak długiego czasu musiałam się mu podobać, że zdążył się ode mnie uzależnić aż do tego stopnia? Nie miałam nawet pojęcia jak długo już żyję w Trzynastym Dystrykcie. Każdy dzień wyglądał praktycznie tak samo.
- Żołnierz Saws proszona do Centrum Dowodzenia - przerwał głos z telemankietu.
- W takim razie mnie puść - powiedziałam, zdejmując z ramion jego ręce i nie oglądając się, skierowałam się do wyjścia. Myślałam, że zaboli mnie serce, że będę chciała zostać. Ale nie. Ono było głuche, zupełnie tak jak kiedyś. Zdumiewało mnie moje zachowanie. Jak przechodziłam z bezwzględnej morderczyni w kogoś bardzo wrażliwego kilka razy dziennie. Denerwowało mnie to. Chociaż pod koniec życia chciałabym móc się określić chociaż jednym zdaniem, a tu co? Co mogłabym o sobie powiedzieć?
Nazywam się Emily Saws, wygrałam Igrzyska. Strasznie banalne.
Nazywam się Emily Saws, zabiłam mnóstwo ludzi. Lepiej, choć nadal nie określa mnie w żaden sposób.
Nazywam się Emily Saws, kierowana miłością zgłosiłam się do Igrzysk, zabijając przy tym mnóstwo ludzi i jednocześnie narażając się Kapitolowi do tego stopnia, że byłam wielokrotnie torturowana, po czym trafiłam do wojsk Trzynastego Dystryktu, gdzie zresztą też nie jestem traktowana poważnie, bo Coin ma do mnie taki sam stosunek jak Snow, a oprócz tego teraz... umieram.
Idealne. Po prostu idealne.

***

- Jak się czujesz - spytał Beetee z troską.

- Świetnie - odparłam, nie rozwodząc się nad moim stanem, bo i po co. On sam dobrze wiedział a jakiej jestem sytuacji.

- Coin nie dowiedziała się o twoim badaniu. I chyba nie chcemy, żeby to się stało, więc zanalizowałem wyniki badań twojego mózgu i wiem już kiedy będziesz miała ataki. 

     Podał mi kartkę. Spojrzałam na nią i zobaczyłam mnóstwo godzin i dat. Nie wiedziałam, że czeka mnie jeszcze aż tle bólu....

- I chyba muszę dać ci to - dodał, podając mi pudełko.

W środku były kajdanki. Nie miałam pojęcia do czego mogłyby mi się przydać.

- Podczas ataku będziesz musiała je włożyć i najlepiej przytwierdzić się do czegoś mocnego. Podczas halucynacji możesz mieć wizje, które sprawią, że możesz zrobić komuś krzywdę. Kajdanki reagują na twoją krew. Kiedy atak minie, musisz przycisnąć palcem ten kolec, a wtedy, jeżeli nie będzie w niej wiele jadu, same się otworzą.

- Dzięki - mruknęłam, ale tak naprawdę byłam przerażona tym, co mnie czeka.

Położył mi rękę na ramieniu.

- Jesteś silna, poradzisz sobie.

Uśmiechnęłam się lekko, pokiwałam głową i wyszłam, bo wiedziałam, że następny atak będę miała w ciągu godziny.

***

     Znalazłam jedno puste pomieszczenie, objęłam rękoma jedną z kolumn i założyłam kajdanki. Usiadłam. W strasznej ciszy odliczałam minuty do ataku. Idealny nastrój, żeby myśleć. Ale ja nie chciałam. Miałam dość tych wszystkich tematów. Miałam już dość mojego życia. Wiele bym dała, żeby to wszystko już się skończyło.

     Powoli wszystko zaczynała spowijać mgła. Już przestało mnie to zaskakiwać. Wiedziałam co mnie czeka. Rzeczywistość zaczynała się mieszać z jadem gończych os. Kontury były coraz mniej wyraźne.

Wszędzie był ogień. Ognisty krąg, który był wokół mnie zbliżał się coraz bardziej, wiedziałam, że niedługo mnie pochłonie.

- Mówiłem, że wezmę cię ze sobą - przez jedną ze ścian ognia przeszedł Greyson. Ogień był w jego ustach i w oczach.

- Nie - powiedziałam. - Nie jestem taka jak ty.

- Ależ jesteś. Zabiłaś mnie.

Zabiłam. Faktycznie, co do tego nie miałam żadnych wątpliwości. 

-  Nie musiałeś tyle cierpieć. 

- Żałujesz?

- Tylko tego.

- Zdradzić ci sekret? Nie pójdziesz do piekła, kiedy umrzesz. Ty już tam jesteś. Twoje życie już do jego bliskiego końca będzie pełne bólu. Śmierć nie wiąże się z cierpieniem. Z nim wiąże się tylko życie. 

Poczułam ukłucie w sercu, upadłam. Zwijałam się z bólu, jednak nie wiedziałam, co sprawia, że go odczuwam. Ogień był już bardzo blisko. Zaczęłam płonąć.

***

- Co ci jest? - Zobaczyłam niebieskie oczy jakiejś dziewczynki. Nie, nie jakiejś. To była na pewno Prim, siostra Katniss.

_____________________________

Przepraszam, że tyle to trwało i za ten rozdział ogólnie. Nie mam weny, chyba widać, że to wszystko trochę na siłę. Szybko nowego rozdziału nie napiszę, bo nie jestem w stanie przez jedną rzecz, która się wydarzyła w moim życiu. I wiem, że nie ma Gale'a i wielu ludzi, których byście chcieli tu widzieć, ale niestety nie mam już pomysłów. Muszę odpocząć. Pozdrawiam :)