Rozdział XVI

     Dystrykt Drugi był bez wątpienia najbardziej podzielonym Dystryktem w całym Panem. We wszystkich tych, w których byliśmy przedtem, wszyscy mieszkańcy byli powstańcami, wszyscy chcieli pomóc. Tutaj jednak sytuacja była zupełnie inna. Ludzie dzielili się na tych, których Kapitol przez lata karmił i kochał, oraz tych, którzy ciężko pracowali w kopalniach i nie żyli wiele lepiej, niż ludzie w pozostałych Dystryktach. 

     Po zakończeniu Mrocznych Dni to tutaj Kapitol wybudował centrum dowodzenia, była to wielka góra, którą Plutarch nazwał "Orzechem", od "twardego orzecha do zgryzienia", bo nikt nie miał pomysłu, jak się do niego dostać. 

     Od wyjazdu z Trzynastki nie mieszkałam w tak komfortowej kwaterze jak tutaj. Wszędzie było raczej dużo gruzów, ciał zabitych i krwi. Dwójka wyglądała na prawie niezniszczoną. Przywódcą powstania w tym Dystrykcie była Lyme. Podobnie jak ja, kiedyś wygrała Igrzyska. Nie pamiętam, żebyśmy kiedyś choć trochę rozmawiały, ale kojarzyłam ją z widzenia. Chyba nie chciała się rzucać w oczy...

     Nikt nie miał pomysłu, jak dostać się do Orzecha. Dlatego zorganizowano spotkanie, na które zaproszono między innymi Beetee'ego i Cody'ego. Obecności Jamesa i Gale'a chyba nie trzeba tłumaczyć, a ja dostałam ten przywilej za zasługi w poprzednich Dystryktach. 

     Tym razem nie byłam w stanie niczego wymyślić. Siedziałam tylko na parapecie i wpatrywałam się w skupione twarze mózgowców. Cody czasem rzucał mi zdezorientowane spojrzenie, a Beetee raczej unikał mojego wzroku. No tak, przecież on wiedział...

     Po pewnym czasie pojawiła się też Katniss. Usiadła przy rogu stołu, a mi przez głowę przeszła mimowolnie myśl, że pewnie wniesie do tej konwersacji mniej więcej tyle co ja. Cały czas wszyscy mówili tylko o bombardowaniu wejść... Mimo, że lubiłam wybuchy, wiedziałam, że droga nie tędy. Pierwszy sensowny pomysł rzucił dopiero Gale.

- Czy naprawdę zdobycie Orzecha to konieczność? - zapytał. - Może wystarczy go unieszkodliwić?

- Co masz na myśli? - zainteresowała się Lyme.

- Rumowiska skalne. Możemy wywołać lawinę, która odetnie Orzech od dostaw zaopatrzenia. 

     Wiedziałam co to znaczy. Wszyscy w środku zginą. Równie dobrze możemy...

- To tak, jakby zatkać im wentylację - zauważył Beetee. 

- Jest tam mnóstwo naszych ludzi - mówi ktoś, kogo nie znam. - Oni też umrą.

- Gdybym był szpiegiem sam bym krzyczał "wywołajcie lawinę!".

     Nie miałam wątpliwości, że mógłby zginąć w dobre imię sprawy. Tylko po co. Na pewno jest inna opcja.

     Potem oczywiście rozpętała się kłótnia, głównie między Galem i Katniss, stojących na zupełnie przeciwnych stanowiskach. Nie chciałam się mieszać. Zupełnie się wyłączyłam. Skoncentrowałam się tylko na Gale'u, Gale'u, który tak bardzo się zmienił. W jego oczach widziałam tylko pragnienie zemsty, coś takiego, co sprawiało, że nie mógł myśleć do końca logicznie. Przerażało mnie to. Nie takich chcemy dowódców.

- Emily... - James szturchnął mnie w ramię. Nie zauważyłam nawet, że wszyscy na mnie patrzą. 

- Tak? - zareagowałam od razu i spojrzałam w stronę Lyme, która najwyraźniej chciała mi zadać jakieś pytanie.

- Co o tym myślisz? Mamy zabić własnych ludzi, czy nie?

Trudne pytanie.

- Ja myślę... Myślę, że to nie jest konieczne - wydukałam, chociaż musiałabym się porządnie zastanowić nad argumentami.

- Widzicie. Jeżeli Emily uważa, że nie trzeba ich zabijać, to znaczy, że to jest zupełnie bez sensu - poparła mnie Katniss.

     Skrzywiłam się. Czy wszyscy sądzili, że nie miałabym żadnych oporów wysłać tych ludzi na śmierć, jeśli byłoby to konieczne?

- To może masz lepszy pomysł? - zwrócił się Gale.

- Tak, mam - powiedziałam, chociaż w mojej głowie była całkowita pustka. 

- Moglibyśmy... - Zaczęłam, rzucając Jamesowi wymowne spojrzenie. Zupełnie nie myślałam.

- Niech uciekną przez tunel kolejowy na plac - rzucił pomysł. - A tam zabijemy wrogów.
     Wyszeptałam w myślach "dziękuję" i potwierdziłam:
- Tak, Właśnie o to mi chodziło.
     Reszta (oprócz Gale'a oczywiście) zareagowała na pomysł entuzjazmem. Ucieszyłam się. Pojawiło się światełko w tunelu. Byłam zadowolona, że w końcu będę mogła po postu walczyć tak jak wszyscy inni i móc zrzucić część odpowiedzialności na Lyme i innych dowódców. To znaczy... Przez chwilę.
- Ktoś musi wejść do Orzecha kiedy inni będą walczyć - odezwał się w końcu Beetee. - Wydobyć tyle informacji ile tylko się da.
     Reszta pokiwała głowami. No tak. Strażnicy z pewnością zostaną w środku i spróbują pozostawić jak najmniej po sobie.
- Ja pójdę - odezwał się Cody po krótkiej przerwie.
- Jesteś pewien? - zapytała Lyme. - To niebezpieczne...
- Tak, ktoś to musi zrobić. Ktoś kto potrafi włamać się do systemu. A mogą to zrobić tylko dwie osoby - wszyscy wiedzieliśmy o kim mówi. - A Beetee bardziej wam się przyda w razie gdyby...
     Nie dokończył.
- Wybierz sobie kogoś, kto będzie cię chronił - zaproponowała Lyme.
     Domyślałam się, kogo wybierze.
- Emily.
- Zgadzasz się? - spytała Lyme.
- Tak - kiwnęłam głową. Nie mogli wybrać nikogo lepszego.
- Mogę też iść? - spytał James.
     Rzuciłam mu wściekłe spojrzenie. Wolałabym żeby walczył na placu, tam prawie na pewno nic by mu się nie stało. Wejście do Orzecha musiało być bardziej niebezpieczne niż mi się wydawało, bo Lyme zgodziła się praktycznie bez wahania.

*****

     W powietrzu unosił się pył, gruzy zatkały wszystkie wejścia i otwory wentylacyjne. Dostaliśmy ciemne stroje, żeby się nie wyróżniać. Po jakimś czasie stwierdziłam, że to i tak nie miało większego sensu, bo szliśmy w zupełnie przeciwnym kierunku niż reszta ludzi, rozpaczliwie próbująca wydostać się z pułapki. Wszyscy rzucali nam zdziwione spojrzenia, czasem krzyczeli. Strażnicy Pokoju, którzy zdecydowali się opuścić Orzech nawet nie zwracali na nas uwagi, myśleli tylko o przetrwaniu. Złapaliśmy się na ręce, żeby tłum nas nie rozłączył. 

     Cały czas miałam karabin w pogotowiu, jednak w ogóle go nie potrzebowałam. Wchodzenie do środka samo w sobie było samobójstwem. Powietrze zdawało się być tak gęste, że można je było kroić nożem. Było go coraz mniej. Mieliśmy naprawdę mało czasu. 

     Strzelanina rozpoczęła się dopiero wtedy, kiedy uciekinierów praktycznie nie było. Weszliśmy na tak wysoki poziom, na którym zostali już tylko ci Strażnicy całkowicie poświęceni sprawie. Wiedzieli, że nie wyjdą z tego żywi. Na szczęście nie byli zbyt dużym problemem. Wiedzieli, że i tak umrą, wiec szybko się poddawali.
     Kiedy miałam oddać jeden z ostatnich pocisków, mój palec zatrzymał się na spuście. Strażnik leżał na podłodze całkowicie przerażony, nie miał już nawet pistoletu w ręce. Zamknął oczy, wiedział, że za chwilę straci życie. Odwróciłam się na chwilę i spojrzałam na przerażonego Cody'ego, który chyba nigdy nie uczestniczył w strzelaninie z prawdziwego zdarzenia. To, co zobaczył w Siódemce było niczym, w porównaniu z tym.
     Choć ofiar było zdecydowanie mniej, panowała atmosfera przerażenia. Cały Orzech był praktycznie usłany trupami osób, które chciały zatrzymać uciekinierów, bądź tych, którzy przeszkodzi w ucieczce ludziom z bronią. Każdy ratował siebie kosztem innego życia.
     I wtedy zaważyłam, że wojna to nie tylko strzelanie, zabijanie i dążenie do śmierci z honorem. Może dla mnie tak brzmiała jej definicja, ale prawdopodobnie dlatego, że topór wisiał nade mną całe życie. Nigdy nie wpadałam w panikę, kiedy znajdowałam się na krawędzi życia, lekko zmęczona swoim losem. Odeszłabym przynajmniej, miałabym spokój. Nigdy nie musiałabym już cierpieć.
     Ale Cody widocznie pojmował to inaczej, bo usiadł przy ścianie, ukrył głowę w zgiętych kolanach i ledwo łapał oddech.
- Osłaniaj nas - rzuciłam do Jamesa, chociaż wiedziałam, że nie przyda się na nic. Tu już nikogo nie było.
     Przyklękłam przy Codym.
- Wiem jak to wygląda, ale musimy iść dalej, bo inaczej też zginiemy. Trzynastka potrzebuje tych danych.
- Ja nie chcę - wydawało mi się, że słyszę jęk zza kolan. Ale nie byłam tego pewna, bo po kilkunastu sekundach wziął się w garść.
- Chodźmy - powiedział, choć pewny ton jego głosu niszczyła mowa jego ciała.
     Widziałam, że patrzy na zabitych. Patrzy na ich rozbite głowy, na przebite piersi. Może zastanawia się po co to wszystko, albo czy mieli rodzinę, czy ktoś będzie za nimi tęsknił. Czasem też się zastanawiałam.
     Ale ja nie byłam taka jak oni. Ja byłam tą dziewczyną, którą pociski omijały, która mogła przebiec dwieście metrów bez drobnego otarcia. Moje życie zawsze wisiało na włosku, ale on nigdy się nie przerwał. Bawiłam się własnym życiem, bo tak naprawdę nigdy nie umierałam. Zawsze jakimś cudem udało mi się ujść z życiem.
     Zadrżałam. Już wiedziałam, dlaczego nigdy nie zastanawiam się nad śmiercią. Bo to sprawia, że się boję. A ja nie mogłam się już nigdy bać.

*****

     Orzech był bardzo podobny do Trzynastki, ale dużo mniej skomplikowany i taki jakby... bezbronny. Dlatego łatwo nam było się po nim poruszać. Wyglądał tak, jakby projektowała go ta sama osoba, wszystko było w podobnych miejscach, ale naprawdę trudno było odróżnić korytarze, które wyglądały tak samo.

     Cody musiał bardzo wnikliwie przestudiować plan Orzecha, bo wiedział gdzie iść. Nadal starał się nie patrzeć pod nogi. Bał się tego, co mógłby tam zobaczyć. Powietrza było coraz mniej, prawie czułam, że do moich płuc dociera niewielka część tego, co dotrzeć powinno.

- Jak zamierzasz dostarczyć te informacje? - zapytał James, kiedy już prawie byliśmy u celu. - To znaczy... - Zdecydował się wyjaśnić lepiej, zanim Cody zacząłby gadać naukowym tonem o metodach przekazywania informacji. - Chodzi mi o to, czy musimy przeżyć, żeby Trzynastka je dostała. 

     Przeszły mnie ciarki. Fakt, myślałam dużo o swojej śmierci, wiedziałam, że misja jest niebezpieczna. Ale nie o śmierci Jamesa. Jednak on tu był i na pewno nie zamierzał ruszyć się stąd beze mnie lub bez informacji. Nie lubiłam w nim tego i jednocześnie bardzo mi to imponowało. Choć i ja myślałam tak samo. Jedyna różnica polegała na tym, że ja już i tak umierałam i nie miałam niczego do stracenia.

- Jesteśmy - oznajmił Cody i otworzył drzwi. - To Centrum Dowodzenia. 

     Drzwi się otworzyły, a my przekroczyliśmy próg. Było zupełnie niezniszczone i takie jakby... niepokojąco spokojne.

- Tak po prostu wchodzimy? - zdziwiłam się. - Żadnego strzelania, żadnych strażników?

- Też mi się to podoba - powiedział Cody. - No cóż, może rzeczywiście są po prostu głupi. 

     Stanęłam naprzeciwko wielkiego niebieskiego ekranu. Nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałam. Odbijałam się w nim tak niesamowicie wyraźnie... Niebieskość była prawie hipnotyzująca. Wokół mnie było dużo innego sprzętu, wiele komputerów, choć oczywiście wszystko wyglądało tak jak w Trzynastce. Nie wydawało mi się to tak interesujące.

- Emily - James odciągnął mnie od ekranu. - Nie wiemy co to jest.

     Fakt. Tu wszystko mogło zabijać. Niczym motyle na arenie podczas Igrzysk Haymitcha. Tak, dokładnie tak samo... Ale czy ja musiałam wszystko przekładać na Igrzyska?

     Cody jak to określił "łamał zabezpieczenia" a mi zaczęło się już porządnie nudzić. O ile można nazwać tak walkę z czasem i malejącą z każdą chwilą liczbą tlenu. Zaczęłam się bawić końcówką noża.

- Długo jeszcze? - spytałam Cody'ego. 

- Chwilkę - odparł, a ja rozejrzałam się dookoła. Nie zauważyłam, kiedy zniknął James.

- Gdzie jest James? - zapytałam bardziej stwierdzając fakt, niż rzeczywiście oczekując odpowiedzi. 

- Nie przeszkadzaj - urwał, zostawiając mnie samą ze zmartwieniem. 

     Chciałam się ruszyć, żeby go poszukać, ale nie mogłam zostawić Cody'ego bez ochrony. Postanowiłam po prostu zaczekać, ale byłam zdziwiona, że mógł tak szybko zniknąć mi z oczu. Ucieszyłam się, kiedy zobaczyłam jak wychodzi z zza niebieskiego ekranu. 

- Gdzie byłeś? - podbiegłam do niego, po czym powiedziałam nadąsanym głosem - martwiłam się o ciebie!

     Wtedy on wyciągnął nóż. Cofnęłam się. 

- Co ty robisz?

     Szedł prosto na mnie. Nie wiedziałam co mam robić. Oczywiście też wyciągnęłam broń, ale nie mogłabym mu zrobić krzywdy. 

- James, co c odbiło! - Krzyknęłam, kiedy zadał pierwszy cios. 

Odparłam atak, ale wiedziałam, że znalazłam się w beznadziejnej sytuacji. To nie były jego oczy. Zadał kolejny cios, tym razem w mój bok, szybko odskoczyłam w prawo, upadając na ziemię. Wtedy usłyszałam krzyk Jamesa. 

- Uspokój się, Emily! Co oni ci zrobili?

     Drugi James też walczył. Tylko, że stał dużo dalej. W tamtej chwili doszło do mnie co się stało. James walczył ze mną. Albo raczej nie, z czymś, co wyglądało jak ja. 

- James! - krzyknęłam. - To nie ja, ja jestem tutaj!

     Mój przeciwnik uderzył mnie własnie w twarz, zobaczyłam na podłodze własną krew. W odpowiedzi kopnęłam go w głowę, ale od razu tego pożałowałam. Nie chciałam widzieć Jamesa w takim stanie, nawet, jeśli to nie był prawdziwy James. 

- Musisz ją zabić - krzyknęłam. - Nie bój się, to nie ja! 

     Wstałam, podniosłam pistolet i strzeliłam. Zabolało mnie serce, ale wiedziałam, że jest w nim tyle kogoś, kogo kocham, co w głosach głoskułek na arenie. Kolejna sztuczka Kapitolu. Mamy swoje cudowne Igrzyska. 

- Nie zabiję cię! - odkrzyknął.

- To nie ja, ile razy mam ci powtarzać!

     Jak się okazało, bardzo realistyczny zmiech rozpadł się na małe kawałeczki i wyparował. 

Odetchnęłam. Nie na długo. 

     Z niebieskiego ekranu wyskoczyło dużo innych Emily, które tym razem rzuciły się na mnie. Gorzej być nie mogło. Walczyły, niestety, tak dobrze jak ja. 

     James chyba w końcu zdecydował się zabić mojego sobowtóra, bo usłyszałam wystrzał pistoletu. Potem wszedł do głównej sali, a zmiechy zamiast nadal mnie atakować, walczyły też same ze sobą. Jedna z nich zaczęła krzyczeć:

- James, pomóż mi! One nie są prawdziwe!

     A jednak potrafiły mówić. Przywaliłam swojej przeciwniczce w twarz, choć było to dość trudne - oszukać samą siebie. 

- Nie, James, to ja! - krzyknęłam, a on odwrócił się w moją stronę. 

     Już miałam nadzieję, ale wtrąciła się inna:

- Ja jestem prawdziwa!

     Widziałam, że nie wie co zrobić. Były identyczne. Każda wyglądała jak ja, mówiła jak ja i nawet walczyła porównywalnie. Rzuciłam spojrzenie w stronę przerażonego Cody'ego. 

- Emily, nie wiem, którą z nich jesteś, ale chyba też masz problem. 

     Z niebieskiego ekranu wypadł tłum fałszywych Jamesów i rozpętało się prawdziwe piekło. Zabijałam tylko inne Emily, bo nie wiedziałam, który James jest prawdziwy. Musiałam używać innych elementów walki niż te, których używałam zazwyczaj. One miały dokładnie taką wiedzę jak ja, ktoś musiał to bardzo dobrze zaplanować.

     Po kilkunastu minutach zostały już tylko moje trzy sobowtóry i dwa sobowtóry Jamesa. Cały czas byłam trochę zła, że James na pierwszy rzut oka nie widzi, którą z nich jestem ja, ale teraz zrozumiałam, że to nie takie proste. Ja również nie miałam pojęcia, który James jest prawdziwy.

- No to może zadajmy pytania - rzucił któryś z Jamesów. Nie mogłam być jednak pewna, że jest on prawdziwy. - Kogo zabiłaś na arenie w ostatnie Igrzyska. 

     Jedna z Emily wyrecytowała wszystkie nazwiska po kolei. 

- Nie, to wszyscy wiedzą - oburzyłam się, częstując jedną z nich ciosem w twarz. 

- James! - Odwróciłam się w ich stronę. - Powiedz coś, co tylko my wiemy!

- Kocham cię - rzucił jeden z nich, ale wiedziałam, że to zbyt banalne. Nie mógł być prawdziwym Jamesem. 

- Nie, coś co zdarzyło się ostatnio - odparłam atak. 

- W twoim domu znalazłaś skrzynkę. Zanim go spaliłaś - odezwał się jeden, a raczej ciężko wyszeptał. Już wiedziałam, który jest prawdziwy, ale chciałam się upewnić. 

- Co tam było? - poderżnęłam jednej Emily gardło. 

- Łańcuszek... Serduszko.

     I w tamtej chwili jeden z nieprawdziwych Jamesów wpakował mu nóż w bok jego krew polała się po podłodze. Zmiechy nie krwawiły.

Zamarłam. 

- Nie! - krzyknęłam rzucając się w jego stronę. Rzuciłam trzy noże naraz, zabijając wszystkie inne sobowtóry. - Nie, proszę, nie!

- Cody - wyszeptał James, kiedy przyklękłam przy nim i położyłam jego głowę na moich kolanach. Z moich oczu polało się kilka łez, ale postanowiłam nie tracić zimnej krwi. I tak mieliśmy niedługo umrzeć.

     Obróciłam się. Cody'emu na szczęście nic się nie stało. To nas się tu spodziewali. Zmiechy były zaprogramowane na zabicie nas. Nie spodziewano się nikogo innego.

- Wysłałeś to? - zapytałam przez łzy. Powietrza było już tak mało, że prawie się dusiłam. 

- Tak - odparł. - Uciekamy. 

     Razem wzięliśmy pod ręce, próbowaliśmy uciekać. Utrudniał nam to brak tlenu a także rany, które odnieśliśmy. W powietrzu unosił się pył i zapach krwi. Byliśmy przygotowani na śmierć, ale mimo to nadal mieliśmy nadzieję, że jednak przeżyjemy. 

     Zaczęło mi się robić ciemno przed oczami. 

- Biegnij Cody, może dasz radę dobiec do tunelu zanim skończy się tlen. Ja go wezmę. 

- Nigdy - odparł. - Albo wyjdziemy stąd razem, albo wcale. 

     Powietrze, które usiłowałam łapać prawie zatykało mi gardło, takie było ciężkie. Wszystko ciemniało coraz bardziej, aż w końcu nie widziałam już konturów ściany, nie widziałam schodów. Zaczęłam kaszleć i upadłam na ziemię. Wcześniej złapałam Jamesa za rękę. Ostatnie co wtedy zobaczyłam, to jego spokojny wzrok. Nie mogłam walczyć dłużej.

________________________________

Jest. Przepraszam, że krótkie i beznadziejne, ale nie mam ostatnio głowy do bloga. Za 2 tygodnie będę miała więcej czasu. Ważne, że jest. A blogi obiecuję skomentować, kiedy skończę własnego, czyli niedługo. Wtedy i tak nie będę miała nic więcej do roboty.

Pozdrawiam :)