Rozdział XIV

     Widok mojego płonącego domu był dla mnie tak hipnotyzującym widokiem, że stałam tam dobre kilka minut i patrzyłam. Dopiero, kiedy doszło do mnie jak dziwnie musi to wyglądać, zdecydowałam się odwrócić wzrok. Moi towarzysze trzymali się na dystans. Miałam wrażenie, że jestem dla nich jak jakaś bomba, która mogła w każdej chwili samoczynnie wybuchnąć. W sumie, patrząc na moje zachowania, nie było to nieuzasadnione. 

- Chodźmy - rzuciłam pogodnym tonem, odwracając się i prowadząc ich w stronę Wioski Zwycięzców. 

     Starałam się nie myśleć o gruzach i o wszystkim co się tutaj stało. Wyłączyć się. Trochę mi się to chyba udawało, bo zaczęłam czuć się lepiej. Chociaż może wpływ na to miało spalenie domu? Czułam się niesamowicie lekko. 

     Szliśmy w milczeniu, może myśleli, że jestem zdenerwowana? Że się na nich rzucę, jeśli coś powiedzą. Usilnie myślałam, jaki temat mogłabym poruszyć, żeby przekonać ich, że jest inaczej. Ale niestety nic nie przychodziło mi do głowy.

     Mieszkałam w drugim domu z prawej strony w nienaruszonej bombami Wiosce Zwycięzców, nie martwej bardziej niż zwykle. Nigdy specjalnie nie lubiłam tego domu, ale przynajmniej nie miałam związanych z nim złych wspomnień. Wyglądał zupełnie tak samo jak w dzień, kiedy wychodziłam z niego po raz ostatni, pewna wylosowania na Dożynkach.
     Domy w Wioskach Zwycięzców w każdym Dystrykcie wyglądają tak samo i w każdym z nich budowane są w takiej samej liczbie. O ile takich Dystryktach jak Dwójka czy Czwórka naprawdę taka ilość jest potrzebna, to w biedniejszych - jak Dwunastka choćby, czy Dziesiątka, budowanie takich ekskluzywnych miejsc i pozostawienie ich niezamieszkanymi zakrawa o marnotrawstwo. 

      Miałam dziwne przeczucie, że coś złego kryje się za drzwiami. W mojej głowie z domu wychodziły zastępy Strażników Pokoju, albo gorzej... Sam Snow! Ale nie, jego na pewno tu nie było.

     Widząc moje niezdecydowanie, Finnick pociągnął za klamkę. Zdziwiłam się.

- Nigdy nie zamykałam tych drzwi. Ktoś chyba jest w środku...

Finnick zaczął szarpać za klamkę, chociaż nic to nie dawało. 

- Daj spokój - mruknęłam i kopnęłam w drzwi z największą siłą, jaką udało mi się wykrzesać.

Drzwi wypadły z zawiasów i z hukiem runęły na podłogę. Nie zdziwiło mnie to. Nieraz gdy zła wracałam z Kapitolu, kopałam w nie, wyładowując złość, zamiast po ludzku - otworzyć. Zawsze wydawało mi się żałosne, że tylko tyle mogę zrobić, zniszczyć coś kapitolińskiego, żeby poczuć się lepiej. Wtedy jeszcze nie mogłam zabijać tuzinów Strażników Pokoju, to były inne czasy.
     W każdym razie, zawsze po takich napadach złości musiałam sama naprawić drzwi. Dystrykt Dziesiąty nigdy nie był tak ciepły, bym mogła sobie tak po prostu spać w przeciągu.
     Jak nietrudno się domyślić, nie byłam zbyt dobrym inżynierem i musiałam bardzo uważać, żeby drzwi nie wypadły z zawiasów. Na szczęście mój brak umiejętności w końcu do czegoś się przydał.

     Finnick mruknął coś w stylu "też na to wpadłem, ale nie chciałem ci niszczyć domu", ale zignorowałam tą uwagę, po czym dziarskim krokiem wkroczył do mojego domu, zanim zdążyłam go zatrzymać. W tej samej chwili zza rogu wypadł jakiś zarośnięty człowiek, z nożem w ręku i okrzykiem bojowym na ustach. Ledwo się ruszał, ale najprawdopodobniej próbował zabić Finnicka. Ten z kolei był tak zdziwiony tym widokiem, że nawet się nie ruszył. Kopnęłam go więc tak, że wpadł na ścianę unikając ostrza, a James bez problemu położył niedoszłego mordercę na ziemię. 

     Był ubrany w stare, znoszone ubrania, które ledwo się trzymały, a do tego bardzo wychudzony.

- Rany - szepnął zdziwiony Finnick nadal leżący w pozycji "uniku" - był bliżej zabicia mnie niż ty, Emily, kiedykolwiek.

Prychnęłam.

- Co z nim robimy? - Zapytał James.

- Mógł zabić Finnicka - powiedział Gale. - Rozsądnie byłoby go zabić. 

Wyciągnął pistolet.

- Dostrzegam w tobie zamiłowanie do przemocy - odparłam przesadnie mądrym tonem. 

- Nie, nie zabijajcie mnie - wyszeptał intruz.

Skądś znałam ten głos. Obróciłam go na plecy i spojrzałam na jego twarz.

To był Jake. Mój jedyny trybut - zwycięzca.

*****

    Nakarmiliśmy go, przebraliśmy i doprowadziliśmy do w miarę normalnego stanu. Musieliśmy to zrobić, bo wyglądał jeszcze gorzej niż przed Igrzyskami Ćwierćwiecza. Nie sądziłam, że jest to w ogóle możliwe. Kiedy trochę odpoczął i odzyskał siły, zrobiliśmy mu herbatę, posadziliśmy przy stole i kazaliśmy się tłumaczyć.

- Po tym, jak zabrali was z areny... - zaczął opowieść.

- Jak kogo - mruknęłam, patrząc nienawistnym wzrokiem w stronę Finnicka, który tylko się uśmiechnął.

-... było prawie pewne, że mnie zabiją. Więc przekupiłem Strażników i wkręciłem się do transportowego pociągu do Dziesiątki. Schowałem się w skrzyni z jakimiś krzesłami, przesyłka zapewne do Pałacu Sprawiedliwości, no bo gdzie indziej? W każdym razie kiedy tylko dojechałem, musiałem ukrywać się w lesie, bo Strażnicy przeszukiwali nasze domy... Oprócz twojego. Nie wiem dlaczego. Choć fakt, raz do niego weszli... Ale kiedy tu potem przyszedłem, nie zauważyłem żadnych śladów przeszukiwań. Dlatego po jakimś czasie po prostu wślizgnąłem się do twojego domu i miałem nadzieję, że mnie nie znajdą. Żywiłem się tym, co tu miałaś, choć nie zostawiłaś zbyt wiele jedzenia. Strażników Pokoju było coraz więcej i więcej, a ja wiedziałem, że jeżeli nie wyjdę, umrę z głodu. Ale wtedy zaczęło się to bombardowanie i wyżynanie ludzi... Siedziałem tu więc aż do teraz. Przepraszam, że was zaatakowałem, ale spodziewałem się Strażników Pokoju. 

- Okej - pokiwałam głową. - Ważne, że żyjesz.

- Lora nie miała tego szczęścia.

     Zamilkłam. Przypomniałam sobie, jak po ogłoszeniu Igrzysk Ćwierćwiecza przyszła do mnie poprosić, bym w razie potrzeby zgłosiła się za nią. Musiała bardzo chcieć żyć. Być może pamiętała ofiarę swojego brata na jej Igrzyskach i przez to bardziej ceniła swe życie. To ona miała przeżyć. Nie ja.

- Co to za wojna bez ofiar - powiedziałam dziarsko, mimo plątaniny myśli w mojej głowie. Nie chciałam więcej płakać i rozpamiętywać przeszłości. Skończyłam z tym. - A ty, Jack? Rozumiem, że już nie bierzesz.

     Patrzyłam na jego trzęsące się ręce, nie mogące utrzymać filiżanki herbaty. Był niczym jakiś rozbitek z bezludnej wyspy, który przeżył kilka lat w odosobnieniu.

- Narkotyki to ostatnie o czym myślałem przy ucieczce. Kiedy tu trafiłem, martwiłem się bardziej brakiem wody. 

- Odcięli wodę? - zdziwiłam się. 

- Tak. Nie było jej bardzo długo, dopiero dzisiaj naprawiono kanalizację. 

     W zasadzie nie było czym się przejmować, bo większość Dystryktu i tak nie miała dostępu do tej kanalizacji. Tylko Wioska Zwycięzców, bogatsze domy i Pałac Sprawiedliwości. 

- To sprawdzimy czy nie ma tu gdzieś czegoś od Snowa? - przerwał ciszę Gale.

     Przez tą całą akcję z Jackiem, zapomniałam nawet, po co tu właściwie przyszłam.

- Tak - zerwałam się z krzesła i skierowałam w kierunku pokoju z biurkiem, który był w moim mniemaniu jedynym pomieszczeniem, w którym Snow mógłby mi coś zostawić. 

     Otworzyłam drzwi, rozejrzałam się i rzeczywiście - na blacie leżała czerwona róża. Podniosłam ją, obróciłam w dłoniach, powąchałam... 

- I co, to tyle? - Zdziwił się Gale. - Zwyczajna róża, nic więcej.

- Nawet nie pachnie - mruknęłam, jakby miało to coś wnieść do sprawy. 

- Autoryzacja głosu - odezwał się mechaniczny głos, nie wiadomo skąd, a ja rzuciłam kwiat na ziemię i odsunęłam się, podobnie jak wszyscy inni. 

     W ciągu kilku sekund naszym oczom ukazał się hologram Prezydenta Snowa. 

- Większy niż w rzeczywistości - szepnął Finnick. - Może ma jakieś kompleksy...

Zaśmiałam się cicho, ale szybko skoncentrowałam się na tym, co chciał mi przekazać. W końcu to było na pewno do mnie. 

- Cieszę się, Emily, że jednak zdecydowałaś się odwiedzić rodzinne progi. Ciekaw jestem jak ci się podoba twój Dystrykt Dziesiąty. Zapewne zastanawiasz się dlaczego to zrobiłem, dlaczego wydałem rozkaz zniszczenia Dystryktu i wymordowania ludzi. Odpowiedź jest banalnie prosta. Z tego samego, dla którego Dwunastka została zrównana z ziemią z powodu Katniss. Przez ciebie. Przeżyłaś o wiele więcej niż się spodziewaliśmy, już na Igrzyskach zaczęłaś sprawiać problemy. Torturowaliśmy cię, stawialiśmy na granicy śmierci, ale ty wcale nie chciałaś się poddać. Po twojej prawie-ucieczce zakończyliśmy sprawę. Pewnie już wiesz, że umierasz. Ciekawe. Gdybyś to zrobiła trochę wcześniej, może ludzie z twojego Dystryktu by przeżyli.

     Hologram Snowa, zajął się przycinaniem krzewu róż, a ja nie mogłam złapać oddechu. To moja wina.

- Tak się starałaś. Ale nie dość, że Kapitol postanowił cię zabić, to też Trzynasty Dystrykt, któremu tak dużo poświęciłaś. Nie miałbym żadnego interesu w niszczeniu twojego nieprzydatnego Dystryktu, gdyby nie fakt, że Prezydent Coin wymieniła go w zamian za odrobinę czasu. Obiecała go nie bronić, w zamian za jeden dzień zawieszenia broni w Dwójce. Tyle. Tyle wart jest twój dom. Za niego umierasz. Mam nadzieję, że zrobisz to z honorem godnym ciebie, Saws. Znikniesz tak samo jak wszyscy, którzy sprzeciwiają się potędze Kapitolu. 

     W tamtej chwili hologram zniknął, a ja nadal wpatrywałam się w ten sam punkt, w którym nie było już jasnej sylwetki Prezydenta. Pozostali chyba nie wiedzieli co robić, czy próbować mnie pocieszyć, czy może w ogóle się nie odzywać.

- Co znaczyło "wiesz, że umierasz" - pierwszy odezwał się James. 

- Nie wiem - odparłam z udawaną pewnością. - Może chodziło mu o to, że... Że obie strony konfliktu chcą mnie zabić? Nawet ta po której stronie walczę?

     Zrezygnowana ukryłam twarz w dłoniach, ale się nie rozpłakałam. Czułam się, jakby moje oczy nie mogły wyprodukować już więcej łez. James przytulił mnie i pocałował w czoło. Cieszyłam się, że przy mnie był. Chociaż sama zapewne też bym sobie poradziła, z nim wiedziałam, że muszę być silna, bo żyję już nie tylko dla siebie.

- Snow kłamał - powiedział pewnym głosem Gale. - Podpuszcza cię, bo wie, że jesteś oddana Trzynastce.

     Przypomniałam sobie jak ciepło Coin przyjmowała mnie w Trzynastce i pomyślałam, że Snow mógł mieć trochę racji. Może nie on jest największym problemem, tylko właśnie Coin.

- Tak - odpowiedziałam, udając, że się zgadzam. - To przemówienie nie było nic warte.

     Na dowód moich słów wzięłam różę do ręki, podeszłam do kominka w salonie i wrzuciłam ją do ognia. Nie chciałam mieć przy sobie niczego, co wiązałoby się ze Snowem. 

     Mechaniczny głos przemówił:

- Autodestrukcja za dziesięć, dziewięć...

     Spojrzeliśmy po sobie i jak burza wypadliśmy z domu, rzucając się w pierwsze lepsze krzaki, do których dobiegliśmy. Na szczęście fala uderzeniowa nie była zbyt duża, dała radę jedynie wysadzić wszystkie okna kulą ognia i zapewne unicestwić wszystko, co było w środku.

     Wstałam i patrzyłam, jak mój drugi dom płonie. Znowu. Ale tym razem nie z mojej intencji.

- No nie! - powiedziałam raczej tonem obrażonego dziecka niż kogoś, kto właśnie stracił dom.

- Wybuchowa Emily powraca? - odezwał się Finnick. - Co ty masz z tymi wybuchami? I z domami?

     Wzruszyłam ramionami. Nie potrafiłam mu powiedzieć. 

Staliśmy tam jeszcze chwilę w ciszy, obserwując płomienie. Nie miałam już domu. Żadnego. 

- To... - Przerwał ciszę Jack. - Może pójdziemy do mnie?

*****

     Długo u Jacka nie posiedzieliśmy, bo Jamesa i Gale'a wezwano do Pałacu Sprawiedliwości, a Finnick po cichu zakomunikował mi, że zbliża się następna halucynacja. Nauczyłam się już dostrzegać zmiany w moim zachowaniu, zwiastujące zbliżający się do mojego mózgu jad gończych os. Chciałam mieć pewność, że nigdy mnie już nie zaskoczy. 

- Może jednak zostaniecie? - Zapytał Jack, kiedy wraz z Finnickiem opuszczaliśmy jego dom. 

- Nie, dzięki Jack. Musimy pójść gdzieś, gdzie nikt nas nie zauważy - byłam świadoma jak może to brzmieć, ale wiedziałam, że Jack nie posądzi mnie o nic złego. 

     Gdzieś, gdzie nikt nas nie zauważy ale gdzie? Nie miałam pojęcia.

- Myślę, że u mnie na strychu nikt nie powinien was zauważyć. Ale co chcecie robić?

     Strych to był zdecydowanie dobry pomysł. Wszędzie indziej byli żołnierze Trzynastki. Ale co miałam odpowiedzieć Jackowi? Może właśnie trzeba było powiedzieć prawdę?

Finnick otworzył usta, zapewne wymyślił jakieś kłamstwo, ale ja odezwałam się pierwsza.

- Jestem chora - przyznałam szczerze. - I w pewnych momentach nie najlepiej się czuję, a Finnick... Musi mnie pilnować.

     Bez słowa udaliśmy się na strych, wyjęłam kajdanki i jak zawsze przyczepiłam się do jednej z pionowych belek.

- Jest jedna rzecz, która mnie martwi - powiedział Finnick podczas czekania na atak. - To już ostatnia data na tej kartce. 

- Na pewno nie ma więcej? - Nadal miałam nadzieję.

Pokiwał głową.

- Więc albo Beetee przyśle mi kartkę w najbliższym czasie, albo... Albo to już końcówka.

     Wtedy zaczęła spowijać mnie mgła. Nie reagowałam na nią już tak jak na początku. Szczerze mówiąc, może zabrzmi to dziwnie, ale trochę ją polubiłam. Mimo niezbyt przyjemnego faktu umierania, towarzyszyła mi ona w najlepszym okresie mojego życia. Przestałam się już użalać nad niesprawiedliwością świata, przestałam opierać się halucynacjom. Tak po prostu miało być, miałam umrzeć. Chyba dopiero teraz naprawdę dojrzałam.

     Anabella, Marva i Ethan. Tego się spodziewałam. Stoją wokół mnie ze spuszczonymi głowami. 

- Myślisz, że tak łatwo to zakończysz - wysyczała Marva. - Że wystarczy spalić dom, żeby pozbyć się pamięci o nas. Będziemy towarzyszyć ci do końca życia!

- Czyli raczej nie za długo - odpowiadam. Mam  świadomość, że to jest halucynacja. Tym razem podejmuję walkę.

- Tak - zgadza się Anabella. - Ale twoja śmierć będzie znacznie okrutniejsza od mojej. Wolniejsza i bardziej bolesna. 

- I w końcu dostaniesz to, na co zasługujesz - dodaje Ethan, klękając przede mną. Wbija nóż w moją rękę. Strumień krwi płynie po ziemi. Czuję autentyczny ból, ale nadal staram powtarzać sobie "to się nie dzieje naprawdę".

- Nie! - krzyczę. - Zasługuję na coś więcej! Nie jestem zła! To wy mnie zniszczyliście! To przez was to wszystko! Gdyby nie wy, gdyby nie to, że zabijaliście mnie każdym dniem mojego życia, nigdy bym się nie zgłosiła i na pewno - nie wygrałabym! Przeżyłam zbyt dużo, żeby nadal obwiniać się za każdą zadaną słusznie śmierć! Mam prawo żyć i mam prawo żyć szczęśliwie! - Chyba po moich policzkach płyną łzy, nie jestem pewna. Czyżbym rozkleiła się jak małe dziecko? Podnoszę zdrową rękę i wycieram oczy. Moje łzy również są krwią. Jestem już cała czerwona. 

     Moja "rodzina" z każdym wykrzyczanym słowem cofała się coraz bardziej.  

- Powinnaś cierpieć - mówi jeszcze Ethan, jakby zachował tylko na tyle odwagi, by wytknąć mi coś stojąc daleko ode mnie. 

- Nie. Wycierpiałam już zbyt wiele. Odkupiłam wszystkie winy. Kiedy to się stanie, będę spokojna.

*****

- Wow, to było niesamowite - powiedział Finnick, pomagając mi wstać. - Prawie w ogóle się nie rzucałaś, zupełnie inaczej niż zwykle! - uśmiechnął się i poklepał mnie po plecach. 

     Również byłam z siebie dumna. Czułam się, jakbym własnie wygrała. Otrzepałam się z kurzu i spojrzałam w stronę wyjścia, z którego po kilku sekundach wpatrywania wyłonił się James. 

- Mogłabyś mi to jakoś wytłumaczyć? - widziałam, że stara się zachować spokój. 

- Przepraszam Emily - na górę wdrapał się Jack i dodał: - nie wiedziałam, że oni o tym nie wiedzą.

     Skinęłam głową, choć nadal nie wiedziałam co powiedzieć. 

- Jasne - powiedziałam. - Zostawcie nas samych. Mnie i Jamesa.

- No więc? - Tak. Był zły.

- Co dokładnie widziałeś? - Zapytałam.

- Co widziałem? Wszystko! Jak krzyczysz, jak zwijasz się z bólu, jakby ktoś zadawał ci ciosy niewidzialnym nożem! Po co przypinasz się kajdankami do jakiejś belki, dlaczego Finnick o tym wie, a ja nie?!

- Nie powiedziałam ci o jednej rzeczy...

- Zauważyłem.

- Kiedy byłam w więzieniu w Kapitolu, osaczyli mnie. Tak jak Peetę... To znaczy... Próbowali uzyskać taki sam efekt, ale coś poszło nie tak i... Moja głowa jest w tej chwili bombą zegarową z jadu gończych os.

     Patrzył na mnie w milczeniu, nic nie powiedział.

- Za każdym razem kiedy jad dochodzi do głosu, mam halucynacje, podczas których zazwyczaj nie panuję nad sobą, mogłabym kogoś skrzywdzić... Na szczęście Beetee rozpisał mi terminy, w których mogą wystąpić ataki. Ja o tym nie pamiętałam i dostałam jednego podczas walki. Wtedy Finnick mnie uratował. To było w Siódemce, kiedy jeszcze nie byliśmy ze sobą tak blisko. 

- Kiedy ci to przejdzie? - Zapytał. 

     Miałam mu powiedzieć prawdę? Czy może lepiej byłoby skłamać? Nie miałam pojęcia. Złapałam go za głowę, popatrzyłam w jego oczy i powiedziałam:

- Ale bez względu na to co ci teraz powiem, obiecaj mi, że przeżyjesz tę wojnę. 

___________________________

Tak, dziwny rozdział. Nie wiem co o nim myśleć. Naprawdę. Ale nic. Chyba dorzucę go do zakładki "rozdziały na przełamanie" i pomyślę nad czymś lepszym. Nadal jestem w trakcie nadrabiania zaległości na waszych blogach i proszę o wyrozumiałość ;)  Życzę miłej reszty wakacji i pozdrawiam :)