Rozdział XI

    Oddaliliśmy się w najbezpieczniejszym, jak się nam wydawało, kierunku, nie odzywając się ani słowem. Albo przeżywaliśmy śmierć Wiress, albo po prostu udawaliśmy, że zrobiła ona na nas większe wrażenie. Ja byłam przyzwyczajona, że ludzie, z którymi obcuję, mogą w każdej chwili odejść, a z Wiress nie byłam zbyt związana emocjonalnie. Za to Katniss musiała bardzo to przeżyć. Szybko przywiązywała się do ludzi. Do tego do ludzi słabych, a więc najbardziej narażonych na niebezpieczeństwo. Peeta jest idealnym przykładem. Niby silny, inteligentny i sprytny, a nieporadny jak dziecko (przynajmniej z tego, co mówiła Johanna, która wściekła się o śmierć Mags). Próbuje ratować Katniss bo bardzo ją kocha, ale od dłuższego czasu miałam wrażenie, że łatwiej by jej było bez niego. Co nie zmienia faktu, że bardzo się stara. Ale czy na arenie staranie się ma jakiekolwiek znaczenie?

     Układałam broń na piasku, kiedy Katniss postanowiła uzupełnić zapasy wody. Peeta bardzo chciał ją osłaniać, ale ostatecznie poszła z Finnickiem. W ich oczach było widać, jak bardzo nie chcą się rozstać i jak bardzo nam nie ufają... Mądrze. Może naprawdę ta ich cała miłość, a nawet ta ciąża, to wcale nie jest kłamstwo? Może naprawdę się kochają? Nie byłam już pewna. Wiedziałam jedno, rozpaczliwie chcieli się chronić i każde było w stanie oddać swoje życie za to drugie.

      Nie wiem dlaczego w pewnym momencie poczułam nieodparte pragnienie pójścia w ich stronę, do lasu. Na początku wydawało mi się, że słyszę szelest, jakby ktoś mnie obserwował. Już chciałam oświecić sojuszników, że chcę coś sprawdzić w lesie, ale spojrzałam na Peetę porządkującego zapasy jedzenia i wiedziałam, że raczej nie wyraziłby na to zgody. Pewnie bałby się, że chcę zabić Katniss. Dlatego wzięłam nóż i niepostrzeżenie wskoczyłam w gęstwinę. Miałam przy sobie tylko jeden, tak na wszelki wypadek. Szybkim ruchem, ściskając broń, odsunęłam gałąź, z której wydawało mi się, ów szelest pochodził. Spodziewałam się czego innego, niż małego ptaszka... A konkretnie - głoskułki.

      W tym samym momencie do moich uszu dobiegł krzyk Finnicka:

- Annie!

No co mu się uroiło? Przecież jej tu nie ma. 

     I nagle wszystko zrozumiałam. Kiedy głoskułka zaczęła wydawać z siebie krzyk. Krzyk Nathana.

***

     "On nie żyje" - powtarzałam sobie w myślach, "nie żyje", to tylko wymysł Kapitolu, kolejna tortura, która miała uprzykrzyć nam tą końcówkę życia. Nathan - nie mogli mu już nic zrobić, nie mogli torturować, on już od dawna był w tym lepszym świecie.

- Prim! - Tym razem krzyczała Katniss.

     Naśladują głos tego, na kim nam zależy. Smutna prawda doszła do mnie po pewnym czasie. Nathan, przeciwnie do Annie i Prim, nie żyje. Mój mały, bezbronny braciszek zginął na moich Igrzyskach.

     Nawet nie zauważyłam, kiedy mój nóż odciął głoskułce łebek. Chciałam tym przerwać jego cierpienie, nie będąc świadoma, że on już nie cierpi. Martwi nie mają uczuć. I wtedy wiele innych głoskułek zleciało się i obsiadły drzewa wokół mnie ze wszystkich stron, katując mnie tym krzykiem. Aż w końcu się zmienił. Część z ptaków naśladowało krzyk Patricka. 

     Odgłosy raniły moje serce. Wbijały się jak nóż i tkwiły w nim nie ustępując. Biegłam w stronę plaży, myślałam, że tam się to skończy. Niestety. Natknęłam się na szklaną ścianę. 

      Znowu zmiana. Tym razem była to moja mama. Skąd mieli jej głos? Czy Strażnicy Pokoju ją zabili? Torturowali? Jak zginęła? Cierpiała? Próbowałam zatkać uszy, skulić się jak najbardziej mogłam. A może wydawało mi się z tą matką? Może krzyki Nathana i Patricka zlewały się i dlatego wydawało mi się, że ją słyszę? Może sama zaczynam już wariować? 

     Ciężko oddychałam, czułam się, jakby od natężenia dźwięku miały za chwilę pęknąć mi uszy, a zaraz po nich serce. Dawno nic mnie tak nie zraniło.

- Oni nie żyją! - Krzyczałam. - Wszystkich zabiłeś! Nie jesteś w stanie zdobyć głosu kogoś żywego!? 

     Ale prawda była straszna. Nie żył już nikt, kogo mogłam darzyć jakimkolwiek uczuciem.

- To tylko godzina - tym razem szeptałam. Chociaż mogłam mówić na głos, i tak nikt by mnie nie usłyszał. 

***

     Kiedy tylko szklana zapora znikła, a ja odzyskałam zmysły, zaczęłam się zastanawiać, dlaczego krzyki Nathana wstrząsnęły mną bardziej, niż krzyki Patricka. Przecież to jego kochałam. Znaczy Nathana też, ale w trochę inny sposób... I to Patricka znałam dłużej. Dla niego się zgłosiłam. Nie mogłam bez niego żyć... Czy to się zmieniło? Czy byłam w stanie nadal kochać?

     W końcu z jakiegoś powodu nienawidziłam Finnicka. Niestety w miarę upływu czasu zapominałam jaki jest prawdziwa przyczyna wszystkich kłótni, tak po prostu było i tyle. Zresztą nie chciałam tego zmieniać. Poprzysięgłam sobie, że go zabiję i nie miałam zamiaru z tego rezygnować.

     Katniss już się trochę uspokoiła, czego nie można powiedzieć o Finnicku. 

- Nie maż się - mruknęłam, przechodząc obok niego. - Ona przynajmniej jeszcze żyje.

    Nie wiem dlaczego miałam wrażenie, że zdanie, w którym słowo "jeszcze" miało go w jakiś sposób zranić, tak naprawdę podniosło go na duchu. No trudno, liczą się intencję.

    Potem wszyscy zajęli się zwykłymi czynnościami, czyli wszystkim co miało odciągnąć ich myśli od faktu, że znajdujemy się na arenie, z której prawdopodobnie w jednym kawałku wydostanie się tylko jedna osoba. No, chyba, że ten boski plan Plutarcha zadziała, ale szczerze mówiąc zaczynałam już tracić nadzieję...

***

     Następnego dnia Beetee przedstawił nam plan zabicia pozostałych zawodowców, czyli "po co mu ten kawałek drutu". Między dwunastą w południe, a w nocy, mieliśmy rozciągnąć drut od "piorunowego drzewa" do plaży, by zabić prądem zawodowców, którzy na pewno udadzą się tam, kiedy my się stąd zbierzemy. Plan prosty, ale całkiem logiczny i miał szansę wypalić.
     Bardzo szybko się zebraliśmy i ruszyliśmy w drogę. Katniss szła na przedzie, bo podobno "potrafi usłyszeć osłonę zrekonstruowanym uchem". Nie wiedziałam ile w tym prawdy, ale nie chciałam się kłócić. Osłona nie wydawała żadnych, nawet najcichszych głosów. O tym też wiedziałam od Seneki.
     Burzowe drzewo poznawałam już nawet po pniu. Miejsce pierwszego obozu i zarazem miejsce, w którym Wiress zwariowała. Arena w tym roku była bardzo mała. Ale to dobrze, mniej czasu zajmie połączenie drzewa z morzem.
      Beetee rozłożył sprzęt i zaczął rozdzielać zadania. Oczywiście Katniss i Peeta znowu nie chcieli się rozdzielić i dopiero po kilku minutach tłumaczenia doszło do nich, że Peeta jest zbyt powolny by rozwinąć drut w tak krótkim czasie. Dlatego został ze mną i Finnickiem, by osłaniać Beeteego.
     Miałam dziwne uczucie, że stanie się coś złego. Mimo tego starałam się nic nie mówić, wolałam nie stwarzać więcej problemów. Atmosfera była bardzo napięta. Wszyscy śledziliśmy wzrokiem Beeteego, który dokładnie montował drut. Jak dla mnie cała ta akcje była trochę bez sensu - nie oszukujmy się, jest nas więcej, zawodowców można zabić normalnie, a nie liczyć na to, że znajdą się w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie.
- Szybko, rozwijajcie drut - krzyknął Beetee do Katniss i Johanny.
      Byłam ciekawa jak to się skończy. Oczywiście, żeby podbudować atmosferę, organizatorzy sprawili, że słońce zniknęło za horyzontem i stało się zupełnie ciemno. Peeta zaczął kręcić się nerwowo, musiał się strasznie martwić o Katniss. Nie dziwiłam się. Coraz bardziej wątpiłam w powodzenie planu. Moje przeczucia okazały się sprawdzone, kiedy drugi koniec drutu, wrócił do nas i wbił się w ziemię. Został przecięty. Popatrzyliśmy się na siebie i w jednej sekundzie rozpętało się piekło.
     Peeta pognał do lasu, a ja z Finnickiem... Nie wiem kto zaczął. W jednej sekundzie rzuciliśmy się na siebie. Doszło do nas, że to już koniec, chyba każdy to czuł. Dostałam pięścią w twarz, nie zdążyłam zrobić uniku. Na szczęście utrzymałam się na nogach i oddałam cios. Później równocześnie zaatakowaliśmy się nożami i tak samo równo uniknęliśmy ostrzy, rzucając się na ziemię. Chwilę się szamotaliśmy, pogubiliśmy całą broń, ale żadne nie wydawało się mieć takiej przewagi, by wygrać. Nie zauważyliśmy, że zmierzamy w stronę urwiska. Ostatnie co pamiętam to mój krzyk i... błyskawica.

KONIEC CZĘŚCI DRUGIEJ

__________

W końcu dodałam :) Przepraszam, że tak późno, bo miałam naprawdę zawalony miesiąc, a teraz nie będzie lepiej... No i, że krótki, ale po prostu zawarłam tu wszystko, co według mnie jest ważne i co chciałam przekazać. Tym rozdziałem zakończyłam wszystko, o czym niezbyt chciałam pisać i mam nadzieję, że Część Trzecia będzie naprawdę dobra. Pozdrawiam :)