Rozdział I

- Emily, Emily... - Usłyszałam cichy głos Annie.

Otworzyłam oczy. Powoli przypominałam sobie wszystko. Greyson miał mnie wziąć na tortury... Zrezygnował?

     Annie była pochylona nade mną, próbowała mnie ocucić. 

- Gdzie Strażnicy? - Zapytałam. - Mieli mnie zabrać...

- Zabrali. Trzymali cię kilka godzin... 

- Jak to? - Zdziwiłam się.

Niczego nie pamiętałam. Żadnego bólu, żadnej krwi. Obejrzałam moje ciało. Żadnych dodatkowych blizn. Nic mnie nawet nie drasnęło. Może poddali mnie jakimś torturom psychicznym, które były tak bolesne, że zapomniałam, że w ogóle do nich doszło. 

- Dziwne - wyszeptałam i na chwilę skupiłam się na dziewczynie, a raczej na śliwie na jej oku. - Bardzo cię boli?

- Nie - odpowiedziała z udawaną pewnością. Kłamała. 

- To dobrze - udałam, że wierzę. - Ale nie musiałaś...

Co mi tam, jeszcze jeden cios. Ale sam gest był piękny. Annie nic nie odpowiedziała, tylko odwróciła się, usiadła na swoim łóżku i zaczęła kiwać się w przód i w tył. Byłam już do tego przyzwyczajona. Miała okresy gadatliwości, kiedy mówiła o wszystkim (głównie o miłości do Finnicka), a potem nagle zamykała się w sobie i zaczynała się kiwać. Mimo wszystko z każdym dniem szanowałam ją coraz bardziej.

     Tik-tak. Nagle przypomniała mi się Wiress. Tykanie. Nie pomyślałam o nim jednak w kontekście zegara, nie. Raczej... bomby. Miałam całkowicie dziwne domysły, dotyczące tego, co właśnie mi zrobili. Może wszczepili bombę z opóźnionym zapłonem, która za jakiś czas po prostu się zdetonuje i rozerwie mnie na kawałki? A może wywoła taki ból, który powoli doprowadzi mnie do śmierci? Niepewność była najgorsza.

***

     Od tamtej pory torturowana byłam jeszcze częściej, ale mniej boleśnie. Pewnie dlatego, że z jakichś powodów nie dopuszczali do mnie Greysona. Tylko on się tak nade mną pastwił, żaden inny Strażnik nie był w stanie sprawić mi takiego bólu. Mimo to poczułam, że robię się coraz słabsza. Wcześniej nie wydawałam żadnych odgłosów cierpienia, a od niedawna darłam się jak wariatka. To wszystko trwało za długo, ten ból... Wiedziałam, że dłużej tego nie wytrzymam. Że jeszcze może kilka dni, a potem trzeba będzie się zbierać... Potrzebowałam cudu.
   Raz, kiedy odprowadzano mnie z dość kreatywnej tortury, jaką jest siedzenie godzinę w wannie wypełnionej lodem, zobaczyłam Peetę. Prowadzili go do pomieszczenia obok "mojej" sali. Plan Kapitolu znałam praktycznie na pamięć, nawet mimo tego, że wszystkie korytarze wyglądały tu tak samo.
     Zdziwiłam się, że chcieli coś zrobić Peecie. Z tego co wiedziałam, raczej wykonywał ich rozkazy, próbował jakoś załagodzić sytuację. Jemu też czasem odbijało. Często budził się w nocy i krzyczał "Katniss!". Naprawdę ją kochał. Nie wydawał się nawet być zły, że nie zabrali go do Trzynastki. Cieszył się, że Katniss jest bezpieczna.

***

    Nigdy nie wierzyłam w cuda. Tym większe było moje zdziwienie, kiedy patrolujący Strażnik padł na ziemię, a za nim pojawili się żołnierze w czarnych kombinezonach. Trzynastka?

- Szybko - otworzyli drzwi od celi i kazali wychodzić.

     Byłam jak sparaliżowana, nie wiedziałam, czy mam w to wierzyć, czy raczej nie. Siedziałam tylko w kącie, podczas gdy Annie powtarzała "mówiłam, że mnie uratuje".

- Emily, żyjesz? - Zapytał znajomy głos. Nie od razu skojarzyłam kto to. Dopiero gdy zobaczyłam twarz. James. Ten James-dupek, którego miałam okazję spotkać wcześniej.

- Żyję - odpowiedziałam i zerwałam się z łóżka.

- Jest trójka, a gdzie czwarty? - Usłyszałam z drugiego końca celi.

Peeta jeszcze nie wrócił. Musieli mu robić coś naprawdę przerażającego.

- Ja wiem - powiedziałam. - Zaprowadzić was?

- Po prostu powiedz mi gdzie to jest - naciskał James, po czym dodał - a wy wyprowadźcie pozostałych!

- To nie takie proste - nawet nie wyobrażałam sobie jakim cudem miałabym mu to wyjaśnić. - Weź mnie ze sobą. Tylko daj mi broń.

- Broń? Przecież widzę w jakim jesteś stanie!

     Byłam ubrana w białe spodnie i "koszulkę" polo, na których było mnóstwo czerwonych plam i plamek. Musiałam mieć całą twarz w bliznach. W zasadzie jedynym elementem we mnie, który był względnie normalny, były włosy, o które dbała Annie. Każdego dnia miałam inny warkocz.

- Chyba zależy ci na czasie, co? Więc daj mi ten nóż - wyciągnęłam mu go z ręki. - I się zamknij.

Westchnął. 

- Ok, pójdę z nią. Gdybyśmy nie wrócili po piętnastu minutach, wracajcie bez nas.

     Aż mnie zdziwiło, że nikt nie zauważył zbiegłych więźniów, ani nas.

- Co tak cicho? - Zapytałam szeptem, kiedy skradaliśmy się po korytarzach. 

- Nie wiem, ale też mnie to niepokoi. Jest za łatwo...

Wydawało mi się, że słyszę Strażnika. Szybko zareagowałam, przyciskając Jamesa do ściany. Wychylił głowę.

- Wiem, że chcesz się do mnie zbliżyć, ale tu nikogo nie ma - wyszeptał, uśmiechając się.

Przewróciłam oczami.

- Mógłbyś to potraktować poważnie.

- Traktuję - zapewnił, ale wątpiłam w to.

     Słychać było tylko krople mojej krwi, które czasem spływały na podłogę, zostawiając czerwone plamki na białym parkiecie. W tamtej chwili zapomniałam już o całym bólu, który czułam do tej pory. Nareszcie miałam jakąś misję, mogłam wyjść z celi i coś zrobić. A jeszcze kilka minut wcześniej myślałam, jakim sposobem mogłabym najszybciej zakończyć mój żywot.
     Już prawie byliśmy w korytarzu z "moim" pokojem, zerknęłam czy nikogo tam nie ma. Ale był. Przechadzało się tam dwóch Strażników. Tylko tam. Nigdzie indziej nikogo nie zauważyliśmy. Kątem oka zobaczyłam, jak James wyciąga pistolet. 

- Zwariowałeś? - Spytałam. - Grunt to nie robić zamieszania, co? 

- To czym mam go załatwić? 

- Masz drugi nóż?

- Po co?

- Nóż! 

- No dobra...

Dwa rzuty, oba trafione. Nie zdążyli nawet pisnąć, padli na ziemię zostawiając nam przejście. 

     Peeta leżał w łóżku, był nieprzytomny. Jego ciało było zmasakrowane, choć i tak zapewne wyglądało o niebo lepiej niż moje. Co mu zrobili? Mogłam się tylko domyślać. 

- Ja go wezmę, a ty osłaniaj - powiedział James, podając mi broń. W końcu trochę zaufania.
Wzięłam broń, ale zachwiałam się na nogach. Zrobiło mi się ciemno przed oczami, podparłam się o łóżko Peety. Straciłam dużo krwi.
- Dasz radę iść? - Zapytał James.
- Daj mi chwilę - powiedziałam i zamknęłam oczy. Po kilku sekundach wróciłam do siebie.
- Chodźmy.
Otworzyłam drzwi, rozglądając się, i zastanowiłam się nad wyborem drogi powrotnej. Ostatecznie wybrałam kręcenie się zaułkami, gdzie zwykle nie było Strażników. Jak się okazało - niepotrzebnie. Trzymałam pistolet, ale nie było potrzeby, bym go użyła.

     Przy wyjściu zobaczyłam tylko kilka ciał, żołnierze musieli kilku zabić, żeby tu wejść. Nie wierzyłam, że Snow nie wysłał żadnych posiłków. Nikt nas nie zatrzymał. Jakby tak po prostu nas wypuszczali, bez żadnej walki. Pytanie było: dlaczego? Nie wiem, czy chciałam poznać odpowiedź. Wejście do poduszkowca to ostatnie co zobaczyłam, zanim straciłam przytomność.

***

- Jak się czujesz, kochanie? - Obudził mnie głos Haymitcha.
- Świetnie - wydukałam, choć jeszcze nie potrafiłam skoncentrować się na własnym ciele.
- Nieźle cię poturbowali. Dawno nie widziałam nikogo w takim stanie. A podobno jeszcze mogłaś się ruszać... Jakiś czas.
- Więc wszystko już wiesz...
- Nie. W zasadzie nikt z nas nie wie niczego. Tylko Johanna jest w stanie mówić, ale ona niewiele wie.
- A co z Annie?
Zdziwił się.
- A czemu pytasz?
- A czemu nie? Zresztą, nieważne - zmieszałam się. - Daj mi tu Plutarcha, bo muszę go zabić.
- Raczej tu szybko nie przyjdzie - odparł i zaczął się śmiać.
- Ale poważnie, dlaczego nas zostawiliście? - Tylko to chciałam wiedzieć.
- Ledwo się wydostaliśmy z areny, musieliśmy wziąć najważniejszych i...
- Przecież leżałam najwyżej metr od Finnicka! - Oburzyłam się.
Haymitch ściszył głos i zbliżył się do mojego łóżka.
- Coin nie zgodziła się na przyjęcie ciebie do Trzynastki.
- Jaka znowu Coin?!
- Ciszej - rozejrzał się. Na szczęście nikogo nie było. - Prezydent Trzynastki. Uznała, że będzie z tobą za dużo problemów.
Za dużo problemów?! Od początku poświęcam się, żeby to wszystko wyszło, znoszę tortury, a ona uważa, że będą ze mną jakieś problemy?!
- To dlaczego ostatecznie nas odbiliście?
- Katniss tego zażądała. W zamian za bycie Kosogłosem. Inaczej po ewentualnym powrocie byłabyś osądzona.
- Osądzona?! - Tym razem krzyknęłam. - Co?! Za co?!
- Za zdradę.
- Jaką zdradę? Niby kiedy?
- Mam uwierzyć, że torturowali cię pięć tygodni, a ty nic nie powiedziałaś?
- Tak. Inna sprawa, że o nic nie pytali.
Nie rozumiał.
- Naprawdę. Nie wiem dlaczego. Jakby po prostu chcieli... Mnie złamać. O nic nie pytali.
- Ok, powiesz to na zebraniu. Oczywiście jak już dojdziesz do siebie - Powiedział i wyszedł, zanim zdążyłam otworzyć usta.
Miałam mnóstwo wątpliwości.
________
Ha! I co? Umiem coś napisać szybko :P Dlaczego zajęło mi to tak mało czasu? Bo lubię ten rozdział. Naprawdę. Nie wiem czy mi wyszedł, czy nie, ale strasznie fajnie mi się go pisało :) Wesołych Świąt wszystkim!