Rozdział X

     Ułożyli nas do snu w śpiworach w jednej wielkiej sali, obok siebie. Oczywiście przyszłam jako ostatnia i wszystkie najlepsze miejsca (czyli od tej strony, w której działało ogrzewanie) były zajęte. Zajęłam więc miejsce między Finnickiem a Codym. Kątem oka spojrzałam na Dianę, która umizgiwała się do Jamesa. On chyba tego nie odwzajemniał, ale nie mogłam być pewna. 

- Co jest? - Zapytał Finnick, kiedy tkwiłam z zawieszonym wzrokiem w tej dwójce.

- Co ona tu robi? - Zapytałam szeptem. - Przecież ona się do tego nie nadaje.

- No nie, ale... Co, zazdrosna jesteś? - Uśmiechnął się ironicznie.

- Nie, tylko...

- Jesteś, jesteś, zazdrosna jak cholera. Ale nie przejmuj się. Jemu zależy tylko na tobie, nią... Nie wiem, tylko się bawi.

Może i miał rację. Co nie wyjaśniało, dlaczego wziął właśnie ją. Czy naprawdę nie było jakiś równie ładnych, ale mądrzejszych i silniejszych? Wiele naprawdę nie trzeba...

- Albo już zwątpił, że odwzajemnisz jego uczucia. W zasadzie... To dlaczego nie spróbujesz?

Spojrzałam na niego wzrokiem o nazwie powinieneś to najlepiej wiedzieć, a on po chwili pokiwał smutno głową. 

- A no tak... Prawie zapomniałem, że to się naprawdę dzieje.

Wyciągnęłam karteczkę od Beetee'ego i podałam Finnickowi.

- Tutaj są wszystkie terminy kiedy... to się stanie. Możesz mi to dać, ale chyba lepiej będzie, jak ty to będziesz trzymał... Lepiej operujesz kalendarzem.

Zaśmiał się. 

- No tak. Tak będzie lepiej.

*****

     Nie wiedziałam co mi się śniło, ale był to jeden z tych bardzo męczących snów - takich, po których musisz wstać i przejść się chociaż przez chwilę. Otworzyłam drzwi, podbiegłam do pierwszego lepszego okna i usiadłam na parapecie. Odetchnęłam świeżym powietrzem. Na placu nie było już trupów, a Pałac Sprawiedliwości wyglądał, jakby zapomniał już o bitwie.

- Też nie możesz spać? - Zagadnął mnie James. Musiał tu być od jakiegoś czasu.

- Jak widać.

Podszedł bliżej.

- Świetnie się spisałaś, ale kiedy wtedy wybiegłaś... - przerwał na chwilę. - Myślałem, że już nie wrócisz.

- Taki był plan - mruknęłam. - Zawsze taki jest. A potem jakimś cudem jednak udaje mi się przeżyć.

- Powinnaś bardziej uważać.

- A ty powinieneś lepiej układać plany, bo odwracanie uwagi nie rozwiąże wszystkich problemów.

- No jasne. Jeszcze jakieś rady? - Zapytał lekko zdenerwowany.

- Lepiej dobieraj drużynę.

- O co ci chodzi?

- O Dianę. Nie powinna tu być - powiedziałam poważnym tonem.

- Nie była taka zła...

- Serio? Potrafisz podać chociaż jedną zaletę tej dziewczyny, no, może oprócz urody?

- No, yyy...

- No właśnie. Już nie mówię o szkodach w drużynie, tylko o to, że wysyłasz ją na pewną śmierć. I po co? Może mi powiesz?

Milczał.

- Żebym była zazdrosna? - Odważyłam się zapytać.

- Naprawdę sądzisz, że jesteś taka ważna?

- A nie jestem? - Spojrzałam mu w oczy.
Zaniemówił, ale nie wyglądał tak, jakby nie wiedział co powiedzieć. Wiedział doskonale.

- Jesteś.

Zapadła chwila ciszy.

- A nie powinnam być - odparłam, mimo woli. Tak naprawdę mój głos serca wręcz pchał mnie w jego ramiona. Ale nie, nie mogłam tego zrobić. Więc tylko odwróciłam się w jego stronę i położyłam mu rękę na ramieniu. - Bo ty jesteś generałem i masz się przejmować ważniejszymi rzeczami.

Pokiwał głową.

- To przez tego chłopaka, Patricka, nadal go kochasz?

To mnie naprawdę zdziwiło. 

- Oglądałem twoje Igrzyska, tak z ciekawości. Nie wierzę, że... Że ty do mnie tak po prostu... Nic nie czujesz.

Zaniemówiłam na chwilę. Skłam, przecież potrafisz. Tak. Potrafiłam, ale cholernie nie chciałam. Dlaczego wszystko nie mogło być proste?
- A jednak - w końcu zdecydowałam się powiedzieć.
     Obserwowałam jego reakcję, spodziewałam się wszystkiego, najbardziej czegoś w stylu wybuchu złości. Nie zdziwiłabym się, gdyby tak się zachował. Ale nie, on zachował spokój, jakby spodziewał się takiej odpowiedzi, po czym szybko pocałował mnie w policzek i szepnął:
- Ale ja nie przestanę cię kochać.

*****

     Siedziałam na tym oknie jeszcze długo po jego odejściu. Moje serce wręcz bolało. Ostatni raz czułam coś takiego przy Patricku, fakt. Ale to było bardzo dawno. Teraz nawet nie mogłam dokładnie odtworzyć jego twarzy. Kochałam go, z całą pewnością. A po tylu latach od jego śmierci... Nadal. Ale zupełnie inaczej, był raczej moim najlepszym wspomnieniem. A miłość do niego była tak silna, że zdecydowała o zgłoszeniu na Dożynki. 

     I tak samo jak kiedyś Patricka, kochałam teraz Jamesa. I tej nocy jak nigdy wcześniej byłam pewna, że tak właśnie jest. Najtrudniej było mi to przyznać przed samą sobą. Ale teraz już wiedziałam, że do rychłego końca mojego życia to się nie zmieni. 

     I do tego był tak blisko, tak... osiągalny. Można powiedzieć, że jedyne co nas dzieliło, to moje osaczenie. On się kiedyś o tym dowie i wtedy mnie zrozumie. Ale teraz jeszcze nie, muszę wytrzymać. 

*****

     Świtem wyjechaliśmy z Siódemki. Nie było tam nic więcej do roboty, Dystrykt wyzwolony, a żołnierze z Trzynastki byli już w drodze. W Czwórce było znacznie gorzej. Tym razem nie mieliśmy jasno określonego zadania, chodziło o pomoc w walce, jakąkolwiek taktykę. 

     Siadłam w poduszkowcu obok Cody'ego, który szkicował coś w dużym zeszycie. 

- Co rysujesz? - Zapytałam zaciekawiona.

- Och, nieważne - powiedział zawstydzony, zamykając zeszyt.

Zdziwiłam się.

- A może jednak? - Zachęciłam.

Po kilkunastu sekundach niechętnie otworzył zeszyt, pokazując doskonały szkic pojazdu opancerzonego.

- Genialny - oceniłam, biorąc zeszyt do ręki.

- Takie tam... Marzenia. Nikt w Trzynastce tego nie zrealizuje. Ale powłoka z tytanu, sensory wykrywające wroga, automatyczne sterowanie... 

Byłam pod wrażeniem. Nie sądziłam, że jest w stanie zaprojektować coś takiego.

- Pomagasz Beetee'emu? - Zapytałam.

- Tak... Trochę. Razem tworzymy broń.

- Masz z nim jakiś kontakt?

- Mam. A co?

- Jak pewnie wiesz, wczoraj straciłam mój zielony nóż, a on... No cóż, był ważny. Nie dałoby rady podesłać mi jeszcze jakiegoś?

Cody zrobił obrażoną minę.

- Mogłaś mówić wcześniej, zaprojektowałbym ci taki, którego można by było używać wielokrotnie. Zrobię to teraz...

- Jesteś w stanie?

Prychnął.

- No jasne. Podeślę tylko projekt Trzynastce, a oni go wykonają.

- Dzięki - uśmiechnęłam się.
     Po paru godzinach nieustannego paplania Diany zaczęłam się rozglądać za materiałami na jakiś knebel czy coś takiego. I miałam wrażenie, że nie tylko ja. Zamiast tego oczywiście postanowiłam zagłuszyć ją zadając Finnickowi parę pytań odnośnie Czwórki.
- Czwórka jest piękna - brzmiała odpowiedź na pewne pytanie. - Wszyscy tak mówią, zresztą... Chyba byłaś na Tournee?
Jasne, byłam. Ale nie potrafiłam sobie przypomnieć jak wyglądał ten Dystrykt. W sumie wszystkie dni tego Tournee prawie zlały mi się w jeden. Każdy był taki sam, znowu zniewoleni ludzie, znowu przemowy, znowu moje ofiary i ich wściekłe, pogrążone w żałobie rodziny... Nie lubiłam tego wspominać.
     Na ekranie przed nami pojawił się komunikat nakazujący opuszczenie poduszkowca. Wszyscy od razu zaczęli przygotowywać się do walki.
- Na razie nie będziemy walczyć - do komory wszedł James. - Spotkamy się z powstańcami i rozdzielimy ich między nas. Dowiemy się, jaka jest sytuacja.
- Nie mamy żadnych informacji? - Zdziwił się Gale.
- Nikt z Trzynastki nie może nawiązać kontaktu z Czwórką.
     Prosto z poduszkowca zeszliśmy po drabince do jakiegoś kanału. Nie uśmiechało się to nam, ale i tak było w nim nadzwyczaj czysto. Przeszliśmy w ciemności mniej więcej trzysta metrów, po czym inną drabinką weszliśmy do budynku, będącego miejscem spotkania.
     Kilku mężczyzn pomogło nam wejść, a reszta, niczym powstańcy w Siódemce, biła brawo. Nie wiedziałam po co to robią, ale widocznie widzieli w nas jakąś nadzieję. Było ich znacznie więcej niż w poprzednim Dystrykcie, co rzeczywiście rozbudzało chęć walki.
- Zapraszam do gabinetu, jestem żołnierz Buks - był prawdopodobnie przywódcą powstania w Czwórce.
     Gabinet okazał się małym pomieszczeniem z kilkoma krzesłami i prowizorycznym stołem. No, ale przynajmniej panował tam spokój.
- Więc sytuacja przedstawia się tak - zaczął, wyciągając zakurzoną mapę Dystryktu. - Jeszcze nie rozpoczęliśmy zdecydowanych działań zbrojnych. Zgromadziliśmy tu wszystkich ludzi po opanowaniu Dystryktu przez Strażników Pokoju, nie wiedzą, że jesteśmy właśnie tutaj.
- Mają jakiekolwiek przygotowanie? - Spytał James.
- Kilka osób, którzy niegdyś trenowali by być zawodowcami. A reszta... to rybacy.
- Ilu jest tu Strażników?
- Mniej więcej tylu ilu naszych ludzi czyli... dużo. Ale są lepiej uzbrojeni.
- I gdzie się znajdują?
- Głównie w centrum. Mają bazę w Pałacu Sprawiedliwości.
     Czyli odwrotnie jak w Siódemce. Tym razem nie będzie tak łatwo.
- Jesteście obeznani w tej... sieci kanalizacyjnej? - Spytałam.
- Tak, ciągnie się pod całym Dystryktem.
Jakaś taktyka świtała mi już w głowie. Ale chciałam dać innym się wykazać.
- Jakieś pomysły? - Spytał James.
- Walczmy - powiedział przytomnie Matt.
- Dobry pomysł - zgodził się James nie kryjąc uśmiechu. - Najlepiej by było, gdybyśmy podzielili się na grupy, każdy z nas będzie przewodził określonej liczbie osób. No... Może oprócz Cody'ego i Diany, oni tu zostaną.
- Dlaczego? - Oburzyła się Diana, ale została zignorowana.
- Potem okrążymy Pałac Sprawiedliwości i zaatakujemy z każdej strony.
No, pomysł był dobry. Ale miał jedną wadę.
- A co ze Strażnikami, którzy akurat nie będą w Pałacu? - Spytał Gale.
- Jedna grupa może poczekać, aż przyjdą posiłki i zaatakować ich od tyłu - zaproponowałam. Wtedy to dopiero miało sens.
     Dyskutowaliśmy jeszcze kilka dobrych godzin, ustalając wszystko. Kiedy każdy wiedział już co robić, przedstawiliśmy nasz plan powstańcom, a następnie rozdaliśmy przywiezioną broń i rozpoczęliśmy krótki kurs jej obsługi. Ustaliliśmy, że na początku wyjdziemy ja, Gale, Finnick i James, a kiedy już reszta Strażników się zbiegnie - Matt.

*****

     Odniosłam wrażenie, że Trzynastce zależy na czasie. Dowiedziałam się, że Coin daje nam na działanie maksymalnie trzy dni i oczekuje, że sobie poradzimy. Suka. Niech sobie sama pojedzie walczyć, to zobaczymy jak to ogarnie.

     Dopiero, kiedy wyszliśmy z kanałów zobaczyliśmy, jak jest ciemno. To dobrze, ciemność była naszym sprzymierzeńcem. Nie mieliśmy przecież białych kombinezonów. Ledwo wychyliliśmy nos ponad ziemię, a już usłyszeliśmy pierwsze strzały. Trzeba się było brać do pracy.

- Za mną - krzyknęłam i strzeliłam dwa razy, eliminując straż Pałacu. 

     Na szczęście był to budynek z dużymi, ale nielicznymi oknami. Trudno byłoby z nich strzelać i jednocześnie nie oberwać. 

- Jak ktoś kiedyś strzelał, celujcie do tych w oknach! - Rozdzielałam zadania. - Ty i ty, osłaniacie! - Wskazałam dwóch innych żołnierzy.

- Reszta za mną!
     Trzeba było sforsować wejście i zająć Pałac Sprawiedliwości. Inaczej w ogóle nie było po co wzywać żołnierzy Trzynastki.
     Na szczęście grupa Gale'a już się tym zajęła, powstańcy rozwalali drzwi wielką belą. Usłyszałam odgłosy strzałów za nami. Wszyscy Strażnicy zlecieli się tu pomagać.
- Za wami! - Krzyknęłam, a wtedy rozpętało się piekło.
     Ludzie padali jak muchy, zarówno po ich stronie, jak i naszej. Nie wiedziałam, że jest ich tak wielu. Co lepsi chowali się za drzewami i strzelali stamtąd, szybko się wydało kto kiedykolwiek miał styczność z walką, a kto nie. Na szczęście tych lepszych wcale nie było tak mało.
     Z pomocą przyszedł Matt, a jego ludzie dobili resztkę Strażników, którzy próbowali nam przeszkodzić. Sama, ogarnięta strzelaniną, odeszłam bardzo daleko od Pałacu. Teraz musiałam przejść przez ocean krwi i ciał, by dostać się do otwartych już, drzwi Pałacu.
      Zabrałam dosyć liczną, mimo niespodziewanego ataku, grupę moich ludzi i kazałam zachować ostrożność przy wchodzeniu.
     W środku było niesamowicie dużo Strażników. Naprawdę, nie spodziewałam ich się tak wielu.
- Po prostu walczcie - powiedziałam nieco ciszej, widząc, że oczekują rozkazów. Za to też się zabrali.
     Wiedziałam, że sama muszę zabić wielu, żeby cała ta bitwa miała jakiś sens. Było nas tylu, ile ich - czyli każda zabita przeze mnie osoba, traci szansę zabicia jednego z nas. Strzelałam po kolei we wszystkich stojących najbliżej, chyba tylko cudem unikając ich pocisków. Naprawdę, musiałam mieć dużo szczęścia. Potem, kiedy zrobił się taki tłok, że nie można było swobodnie strzelać, wyjęłam nóż z trucizną.
     Padali jak muchy, nawet do końca nie wiedząc, dlaczego. Lubiłam ten nóż. Nie powodował zbyt wiele bólu, nie trzeba było upuszczać niepotrzebnej krwi. Po prostu upadali, wydając ostatnie tchnienie.
- Chodź na górę, musimy wykończyć przywódców - powiedział Gale i wskazał drogę na schody. Weszłam jako ostatnia, James i Matt już tam byli.
     Jak się okazało, tych lepszych Strażników wcale nie było mało. Ukrywali się za meblami w dawnym gabinecie Burmistrza, niekiedy strzelając do naszej grupki, również ukrytej, ale za przewróconymi stołami. Strzelaliśmy tak w siebie do czasu, kiedy i im, i nam skończyły się naboje. A przynajmniej wtedy tak się nam wydawało...
     Na szczęście mieliśmy w wyposażeniu też noże i krótkie miecze, trzeba to było załatwić tak. Mi to było na rękę, bo rzucałam dobrze. Niestety Gale nie miał tego szczęścia. Kątem oka zobaczyłam jak klęczy na ziemi z wbitym do połowy nożem w rękę.
     Co mogłam zrobić? Oczywiście najgłupszą rzecz, jaka tylko przyszła mi do głowy. Od razu klęknęłam obok niego nie zważając na nic i próbowałam zatamować krwotok, albo chociaż znieść go z pola bitwy. Potem wszystko działo się bardzo szybko...
     Na początku usłyszałam huk strzału, dziwny, bo myślałam, że nikt nie posiada już naboi. A jednak. Jeden ze Strażników wypuścił go w moją stronę. Nie zdążyłam jeszcze odwrócić głowy, kiedy zobaczyłam Jamesa, rzucającego się w moją stronę. Nie mogłam uwierzyć. Przyjął na siebie strzał, który miał MNIE zabić.
James! Dlaczego to zrobiłeś?!
- Nie! - Krzyknęłam i przebiłam rzuconym nożem krtań Strażnika. Był to już jeden z ostatnich, pozostałych przy życiu. Potem podbiegłam do Jamesa.
- Nie, nie możesz umrzeć! - Krzyczałam roztrzęsiona, trzymając jego głowę. Z jego prawego ramienia lał się strumień krwi. - Nie możesz! - Czułam łzy na moich policzkach.
Nie, nie on. Miał zamknięte oczy. Nachyliłam się i pocałowałam go w usta, nie do końca wiedząc dlaczego to robię i powiedziałam zbolałym głosem:
- Ja cię kocham...
     Wtedy on lekko rozchylił powieki, po czym słabym głosem spytał:
- I musieli mnie postrzelić, żebyś mi to powiedziała? - Na jego twarzy był cień uśmiechu, ale za chwilę zastąpił go ból.
     Idiotka, pomyślałam w pierwszej chwili. Wokół mnie walka praktycznie się zakończyła, powstańcy zamknęli drzwi Pałacu, łatając szybko dziurę powstałą przy wejściu i wezwali pomoc Trzynastki. Z niedobitkami poradzimy sobie sami, ale wszyscy czuliśmy, że nadciągnie pomoc z Kapitolu. Czwórka była zbyt ważna.
- Nic mi nie będzie, Em - powiedział już trochę pewniejszym głosem. - Lepiej pomóż jemu...
Zupełnie zapomniałam o Gale'u. Ale... Nie wiedziałam co mam robić. Miałam tylko niejasne wrażenie, że nie wolno wyciągać noża z rany, bo może nastąpić krwotok.
- Ja jestem lekarzem - powiedział jeden ze stojących za mną powstańców.
- Świetnie - odparłam i doszło do mnie, że ja i Finnick jesteśmy jedynymi osobami, mogącymi ogarnąć tych, którzy przeżyli.
     Szybko zrobiliśmy prowizoryczny szpital, a ciała Strażników, korzystając z faktu, że na razie posiłki z Kapitolu nie przybyły, wynieśliśmy przed Pałac. Mieliśmy nadzieję, że reszta Strażników je pochowa... Do tego sprowadziliśmy kobiety (w tym Dianę) i dzieci. Teraz już wszyscy razem czekaliśmy na atak. Jednak nie spodziewaliśmy się szybkiej odpowiedzi Kapitolu. Byliśmy pewni, że mamy przynajmniej jedną bezpieczną noc.

*****

- Nie wiedziałem, że jesteś zdolna do wyznania uczuć - powiedział w końcu Finnick, kiedy siedziałam na schodach z głową na kolanach i zastanawiałam się nad własną beznadziejnością.

- Ja też nie - mruknęłam i podniosłam wzrok - to nie miało być tak.

- Ale się stało - wzruszył ramionami. 

- Gdyby mnie nie uratował... Może tak byłoby lepiej. Szybciej i w ogóle...

- Przestań. Przed czym ty chcesz go chronić, przed cierpieniem?

Skinęłam głową.

- I wydaje ci się, że jeżeli go teraz odrzucisz, to on o tobie zapomni i kiedy umrzesz nawet się nie przejmie?

- No, nie dokładnie tak, ale...

- Emily, on cię kocha. I będzie cierpiał po twojej śmierci tak czy inaczej. Ale to od ciebie zależy, czy przez ten ostatni czas pozwolisz wam być szczęśliwymi.

     Musiałam przyznać, że miał rację. James przecież powiedział mi, że nie przestanie mnie kochać. A ja... Po prostu muszę zginąć w odpowiednim momencie. W walce. Na pewno w walce. Inaczej zabiłby mnie, w pewnym sensie, Greyson. A na to nie mogłam pozwolić.

_________________________________
Z tym rozdziałem to nie jestem pewna czy wyszło. Czytając go kilka razy odnoszę wrażenie, że jest jakiś niedorobiony.... No, ale co zrobić. Publikuję. I przepraszam za to, że nie umiem pisać wątków romantycznych ;_____;
Pozdrawiam.