Pożegnanie

"Zabijmy wszystkich, to nikomu nie będzie smutno"

                                          ~ ja

♪ - muzyka, chyba, że ktoś nie chce płakać, bo ja będę płakać na bank.
                                                 

     Już trzymam łuk w pogotowiu, bo coś czuję, że po tej końcówce wiele z was będzie mnie szukać z widłami czy może jeszcze czymś gorszym... Ale z drugiej strony mam świadomość, że pewnie nawet to mi nie pomoże. 

     Ale po kolei. Po napisaniu ostatniego rozdziału postanowiłam, jak już chyba pisałam wcześniej, napisać dwa zakończenia. Dobre i złe. Jako ciekawostkę dodam, że od samego początku bloga planowałam zakończyć Happy Endem. Dopiero kiedy wpadłam na pomysł z osaczeniem... Ale wtedy w zasadzie też chciałam ją uratować. Mimo to im dłużej pisałam, tym bardziej jej umieranie mnie fascynowało. I nic nie mogłam na to poradzić.

     Tak więc siadłam przed komputerem, zatytułowałam roboczo "złe zakończenie" i zaczęłam pisać. Czułam, że dobrze robię, bo niektórych historii nie da się zakończyć inaczej. Jak zresztą napisała jedna czytelniczka, Gall Anonim, gdybym ją uratowała moja cała dotychczasowa praca poszłaby na marne. I to mnie ostatecznie przekonało.

     Ale jak to pisałam, było mi bardzo smutno. Już wcześniej, kiedy o tym myślałam, prawie płakałam. A ja naprawdę rzadko płaczę. 

     I wtedy przypomniało mi się, że kiedyś czytałam taką książkę "Bracia Lwie Serce" czy jakoś tak. Nie pamiętam dokładnie o co w tym chodziło, ale głównie bohaterowie umarli na samym początku książki i dostali się do Nangijali (aż dziw, że nazwę pamiętam), która była piękną kraina, do której dostawali się ludzie po śmierci. 

     Ale mniejsza z tym. Był tam jakiś tyran, a bracia chcieli z nim walczyć. W każdym razie pod koniec książki (przepraszam za spojler) praktycznie wszyscy umierają i dostają się do następnej krainy, gdzie ludzie trafiają po śmierci z krainy, do której się dostali po śmierci. Tak. Piękne, ale popieprzone.

     Dlatego właśnie napisałam w epilogu o Emily ostatni raz. Kiedy kończyłam pisać popatrzyłam na tytuł "złe zakończenie" jeszcze jeden raz i zastanowiłam się, czy rzeczywiście jest takie złe. Gdyby śmierć wiązała się ściśle z określeniem "złe"czym byłaby cała książka o braciach Lwie Serce?

    Gdyby było złe, płakałabym, tak jak kiedyś, kiedy zastanawiałam się co Finnick powie w swojej mowie pogrzebowej. To straszne, kiedy wiesz, że musisz zabić coś, co w zasadzie kochasz. Nawet na myśl przychodzi mi jeden cytat z Kinga: Bo prawdziwy artysta musi cierpieć. Bo każdy mężczyzna zabija to, co kocha. Wiem, że brzmi to dość nieskromnie, nazywać siebie "artystą" i nie do końca myślę tu o sobie. Po prostu - dopiero teraz rozumiem o co mu chodziło. Jak dotąd uważałam ten cytat, mimo mojego całego szacunku do Kinga, za bezsensowny.A ja, jako autorka, kochałam Emily. Była najlepszą bohaterką, którą kiedykolwiek wymyśliłam. W zasadzie... jest. Jeżeli mamy to ściśle określić. I cholernie bolało mnie to, że musiałam pozbawić ją życia, bo wcale tego od początku nie planowałam.

     Ale nie planowałam wielu rzeczy. Jamesa, misji w Dystryktach, osaczenia... A bez nich ten blog miałby zupełnie inny wymiar. 

     Wiecie co? Nadal nie płaczę. Chyba dlatego, że czuję, że dobrze postąpiłam. I nie mówię tylko o zakończeniu, ale o samym fakcie, że zaczęłam pisać tą historię. Że ktoś ją przeczytał. Przecież nigdy nie miałam tego publikować. 

     I mimo wielu problemów, a także rocznej przerwy, skończyłam. I poza tym, że wzmianka o tym, że nie płaczę, jest już nieaktualna, muszę powiedzieć, jak bardzo spełniona się czuję. Skończyłam coś bardzo ważnego w moim życiu. I na pewno nigdy nie zapomnę o tej historii. Nigdy nie zapomnę o Emily Saws.

     Jedyne co może w tym momencie być smutne, to fakt, że teraz piszę do was ostatni raz. Już nigdy na tym blogu nie będzie nowej notki. Już nigdy nie przeproszę was za to, że długo nie dodawałam i że jest krótkie i beznadziejne. 

     Dzisiaj jest ostatni raz. I dlatego mnie to tak smuci. Bo ludzie nie lubią ostatnich razów. Chcą mieć pewność, że jeszcze kiedyś będą mogli coś zrobić, do czegoś wrócić... Choćby to była nawet rzecz, której nie lubią. To tak samo jak z wyrzucaniem rzeczy, których od dawna nie nosisz. Wiesz, że wyglądają na tobie strasznie, ale co, jeżeli kiedyś będziesz miał je ochotę włożyć jeszcze jeden raz? Jest takie niebezpieczeństwo. 

     Jestem pewna, że i mnie kiedyś najdzie ochota, żeby coś o niej napisać, dodać. Ale co się zaczęło, trzeba skończyć. Dlatego obiecałam sobie, że to już koniec. I tak jest idealnie. Jestem absolutnie spełniona jako autorka. A teraz wrócę do mojego mat-fizowego życia i zajmę się czymś, co rzeczywiście może mi się przydać. 

     Oczywiście ten blog nigdy nie był strata czasu i jestem pewna, że niejeden raz jeszcze wejdę na niego sprawdzić, czy nie ma nowych komentarzy, a potem odświeżać co sekundę, bo może ta cyferka się zmieniła...

     Cóż, chyba zbliżamy się do końca. Co do mnie, nie zniknę z blogosfery. Będę czytać inne blogi i komentować, ale raczej niczego już nie napiszę. Każda moja bohaterka będzie kopią Emily i chyba nie wystarczy mi samodyscypliny, żeby doprowadzić do końca jakąkolwiek inną historię. Ale jeżeli zmienię zdanie i jednak coś napiszę, to was tu poinformuję. 

     To samo z askiem, nadal będę odpowiadać na pytania, jeżeli oczywiście ktoś będzie chciał coś wiedzieć. Postaram się robić to samo z komentarzami, jeżeli oczywiście jakieś się pojawią.

     No to co, trzeba się chyba pożegnać?

     Dziękuję, że byliście od początku do końca z Emily. 

     I ze mną.

   I chociaż wiem, że dodawanie do dość zwykłych chwil podkładu muzycznego i wypisywanie cytatów pochyłą czcionką jest dość tanie, to nie mogę się powstrzymać:

I'll come back

When you call me

No need to say goodbye